Mumbleface - Timeshares

Disguise all the thoughts running through my head and hold them back for way

too long.

And where have I been these days?

What matters to me anyway?

I said nothing, like I always say.

I felt the flames rising up in me.

I turned away.

I’ve seen myself as equal to bad bad people.

Taken vice for virtue and vanity for my fucking nonsense.

If we could only find the word, vague and luminous.

Like light in dark of fear and hate we let swallow us.

I’ve felt compromised, violated, vanished into ghosts that retreat into the

haunts and corners that comfort us the most.

And I used to laugh about it and you’d scream «It's not funny.»

You took the spring right from my step, took the words right

from my mouth.

No one will ever know how my mind would race with anger, undignified.

Who’d think that it could stall out stagnant, so god damn satisfied.

Through the voids left in the silence and the things we never say,

the word slips away.

If the wise have the house of mourning, we could live in a house of fools.

Sit down, shut up like all good children do.

I said nothing like I always do.

Withered down to bone, beaten down.

«And where have you been these days?

What matters to you anyway?»

I said nothing.

Took the spring right from my step, took the words right from my mouth.

No one will ever know.

Your eyes were burning through me, red and wet.

They were waiting for the word.

Took the spring right from my step, took the words right from my mouth.

No one will ever know.

Verberg alle gedachten die door mijn hoofd gaan en houd ze voor een tijdje tegen

te lang.

En waar ben ik deze dagen geweest?

Wat is trouwens belangrijk voor mij?

Ik zei niets, zoals ik altijd zeg.

Ik voelde de vlammen in mij opkomen.

Ik draaide me om.

Ik heb mezelf gezien als gelijk aan slechte slechte mensen.

Genomen ondeugd voor deugd en ijdelheid voor mijn verdomde onzin.

Als we het woord maar konden vinden, vaag en lichtgevend.

Als licht in het duister van angst en haat laten we ons opslokken.

Ik voelde me gecompromitteerd, geschonden, verdwenen in geesten die zich terugtrekken in de

trefpunten en hoeken die ons het meest troosten.

En ik lachte erom en je schreeuwde "Het is niet grappig."

Je nam de lente recht van mijn stap, nam de woorden goed

uit mijn mond.

Niemand zal ooit weten hoe mijn geest zou racen van woede, onwaardig.

Wie zou denken dat het stil zou kunnen staan, zo verdomd tevreden.

Door de leegte achtergelaten in de stilte en de dingen die we nooit zeggen,

het woord glijdt weg.

Als de wijzen het huis van rouw hebben, zouden we in een huis van dwazen kunnen leven.

Ga zitten, zwijg, zoals alle goede kinderen doen.

Ik zei niets zoals ik altijd doe.

Verdord tot op het bot, neergeslagen.

«En waar ben je deze dagen geweest?

Wat is belangrijk voor jou?»

Ik zei niks.

Nam de lente recht van mijn stap, nam de woorden recht uit mijn mond.

Niemand zal het ooit weten.

Je ogen brandden door me heen, rood en nat.

Ze wachtten op het woord.

Nam de lente recht van mijn stap, nam de woorden recht uit mijn mond.

Niemand zal het ooit weten.