From an Admirer Not Darryl - Timeshares

The life in this room could melt the snow outside…

if we tried.

I thought I found myself a reason to be breathing out here.

I thought I had this figured out.

But every year the faces changing have been estranging me from all I thought I

knew about this town.

Drink down your sorrows and regrets.

Smoke up the weight of one more year.

I’m sick of feeling down and out, when in a way all I ever wanted was a reason.

The life in this room could keep us warm all night.

The heat’s escaping through our hands.

And sometimes it feels like I’m drowning in the half-full half of a long

abandoned half-empty glass.

Drink down your sorrows and regrets.

Smoke up the weight of one more year.

I’m sick of feeling down and out, when in a way all I ever wanted was a reason

to feel like our lives were moving on without our feet staying on the run.

To brave the cold for another night because you’re as cold as it is outside.

You talk about next year like it will be no different from the last.

Fuck, that was fast.

I live my life in fear of knowing I could have lived each day a little better.

But my throat’s been getting redder.

Het leven in deze kamer zou de sneeuw buiten kunnen doen smelten...

als we het probeerden.

Ik dacht dat ik een reden had gevonden om hier uit te ademen.

Ik dacht dat ik dit doorhad.

Maar elk jaar vervreemden de gezichten die veranderen me van alles wat ik dacht dat ik

wist van deze stad.

Drink je verdriet en spijt weg.

Rook het gewicht van nog een jaar op.

Ik ben het zat om me down en out te voelen, terwijl in zekere zin alles wat ik ooit wilde een reden was.

Het leven in deze kamer kan ons de hele nacht warm houden.

De warmte ontsnapt via onze handen.

En soms voelt het alsof ik verdrink in de halfvolle helft van een lange

verlaten halfleeg glas.

Drink je verdriet en spijt weg.

Rook het gewicht van nog een jaar op.

Ik ben het zat om me down en out te voelen, terwijl op een bepaalde manier alles wat ik ooit wilde een reden was

om het gevoel te hebben dat ons leven verder gaat zonder dat onze voeten op de vlucht blijven.

Om nog een nacht de kou te trotseren omdat je het net zo koud hebt als buiten.

Je praat over volgend jaar alsof het niet anders zal zijn dan het vorige.

Verdomme, dat was snel.

Ik leef mijn leven in de angst om te weten dat ik elke dag een beetje beter had kunnen leven.

Maar mijn keel wordt steeds roder.