Once on Fortunes Throne - Thy Primordial

The dawn wilt never rise again

Sun hast fade forever

From the horizon came the cold, white moonlight

Shimmering through where trees hast become lifeless

shadows

And seas down the valleys, storms hast turned to ice

Sunlight wilt never touch this soil again for only the

Storms of this barren landscape can live in such

Burdensome and withering atmosphere

The dawn wilt never rise again

God’s light died with the sun

At dusk by enthralling tyranny

Sun hast fade forever

As the sun descended

They once again wilt walk the earth

The valiant knights

The noblest of ancient men

Heed their nocturnal call and

Mayest the pale moonlight

Shine therein from above

Long hast they dwelt in the darkness of unlight

Like belongings of death, secrets that man

Can not bear, evoked by storms winding

Through this land

Wilt they ever walk among us?

Yet, I know not

Wilt they ever walk among us?

Enwrapped by thoughts

Enwrapped by thoughts

De dageraad zal nooit meer opstaan

De zon is voor altijd verdwenen

Van de horizon kwam het koude, witte maanlicht

Glinsterend door waar bomen levenloos zijn geworden

schaduwen

En zeeën door de valleien, stormen zijn veranderd in ijs

Zonlicht zal deze grond nooit meer raken, alleen voor de

Stormen van dit dorre landschap kunnen in zulke

Lastige en vernietigende atmosfeer

De dageraad zal nooit meer opstaan

Gods licht stierf met de zon

In de schemering door meeslepende tirannie

De zon is voor altijd verdwenen

Terwijl de zon onderging

Ze zullen weer op aarde rondlopen

De dappere ridders

De edelste van de oude mannen

Luister naar hun nachtelijke oproep en

Moge het bleke maanlicht

Schijn daarin van bovenaf

Lang hebben ze gewoond in de duisternis van het onlicht

Net als bezittingen van de dood, geheimen die man

Kan het niet verdragen, opgeroepen door stormen kronkelende

door dit land

Zullen ze ooit onder ons wandelen?

Toch weet ik het niet

Zullen ze ooit onder ons wandelen?

Omhuld door gedachten

Omhuld door gedachten