Opus Void - Throne Of Chaos

Sacred realm, I see this earthborn symphony

How can I dwell not far as flames still veil my heart

From thee…

Set the world on fire

Burn it bright with dark desire

Wield your hatred where my soul lies dead

Opaque my eyes as the dimmest light

Awaiting them to shine so bright

With the hate that once was hidden in my head

Raise me from this god forsaken emptiness

Release the wrath of centuries

In this portrait I am reborn

Again

Beneath these cobwebbed trees

All dancing lights has ceased

Wield your rapture where my soul lies dead

Caught in death’s embrace…

Is this the sign of a permanent hell

A timeless prison cell

Where sharpened claws taste the essence of mine

Where I fall under burden of time

Linear streams go raging by

Leaving me alone to die

How can I expand my mind

When the dead caress my kind

Unleash the strenght of centuries

Call my holy name

Whence this flame towards thee came

So, set the world on fire

Burn it bright with dark desire

Wield your anger where my sword lies sharp

Raise me from this god forsaken earthborn pride

Release the wrath of centuries

In this portrait I am reborn, again…

As autumn left its last rain drops

The snow fell back on the mountain tops

I went forth to ease my pain

Storming blood inside these veins

Heilige rijk, ik zie deze aardse symfonie

Hoe kan ik niet ver wonen als vlammen nog steeds mijn hart versluieren?

Van jou…

Zet de wereld in vuur en vlam

Verbrand het met duister verlangen

Hanteer je haat waar mijn ziel dood ligt

Maak mijn ogen ondoorzichtig als het zwakste licht

In afwachting dat ze zo helder gaan schijnen

Met de haat die ooit in mijn hoofd verborgen zat

Hef me op uit deze door God verlaten leegte

Laat de toorn van eeuwen los

In dit portret ben ik herboren

Nog een keer

Onder deze spinnenwebbomen

Alle dansende lichten zijn opgehouden

Hanteer je vervoering waar mijn ziel dood ligt

Gevangen in de omhelzing van de dood...

Is dit het teken van een permanente hel?

Een tijdloze gevangeniscel

Waar geslepen klauwen de essentie van mij proeven

Waar ik onder last van tijd val

Lineaire streams razen voorbij

Mij ​​alleen laten om te sterven

Hoe kan ik mijn geest verruimen?

Wanneer de doden mijn soort strelen

Ontketen de kracht van eeuwen

Noem mijn heilige naam

Waar kwam deze vlam naar u toe?

Zet de wereld dus in vuur en vlam

Verbrand het met duister verlangen

Hanteer je woede waar mijn zwaard scherp ligt

Hef me op van deze godverlaten aardse trots

Laat de toorn van eeuwen los

In dit portret ben ik herboren, opnieuw...

Toen de herfst zijn laatste regendruppels verliet

De sneeuw viel terug op de bergtoppen

Ik ging naar buiten om mijn pijn te verlichten

Bestormend bloed in deze aderen