The Ravages of Time - Threshold

«I was much too far out all my life

And not waving but drowning»

First there is an ocean

Then there is no ocean, then there is

And then we have a mountain range

And then a plain, and a range again

Last there is a desert

Then a fertile plain then dry again

Once there was a people

Then there were none, then some more did live

Then there was a city

Then a pile of rock, and a town again

Then they made a weapon

That destroyed the lot in a cloud of rain

Then they raised a temple

To a god who died and failed them

Then they left and traveled far

And then they flew back home again

In the gardens of the dead

When the disembodied entity said:

'Let there be body let there be mind

Let there be man unkind'

She gave the reasoning to me

And now the guilt is all on me

I entered in, and my seed spread

Generations spawned from the visions in my head

We raised it up and we pulled it down

We advertised and marketed up town

She gave the reasoning to me

And now the guilt is all on me

I can tell the world

The ravages of time will seek you out

I can tell the world

The savageness of mind will find you out

I was destroyed and I lived again

My unborn children strengthening the strain

Countless lives marching throughout time

Marking out the details of my crime

She gave the reasoning to me

And now the guilt is all on me

I can tell the world

The ravages of time will seek you out

I can tell the world

The savageness of mind will find you out

And the knowledge that I have gained

Has been lost again and again and again

But it’s really all the same

All that has changed is the name

She gave the reasoning to me

And now the guilt is all on me

I can tell the world

The ravages of time will seek you out

I can tell the world

The savageness of mind will find you out

I can tell the world

The ravages of time will seek you out

I can tell the world

The savageness of mind will find you out

"Ik was mijn hele leven veel te ver weg"

En niet zwaaien maar verdrinken»

Eerst is er een oceaan

Dan is er geen oceaan, dan is er

En dan hebben we een bergketen

En dan een gewoon, en weer een bereik

Als laatste is er een woestijn

Dan een vruchtbare vlakte en dan weer droog

Er was eens een volk

Toen waren er geen, toen leefden er nog meer

Toen was er een stad

Dan een stapel steen en weer een stad

Toen maakten ze een wapen

Dat vernietigde het perceel in een regenwolk

Toen hieven ze een tempel op

Aan een god die stierf en hen in de steek liet

Toen vertrokken ze en reisden ver

En toen vlogen ze weer naar huis

In de tuinen van de doden

Toen de ontlichaamde entiteit zei:

'Laat er lichaam zijn, laat er geest zijn'

Laat er een mens onaardig zijn'

Ze gaf me de redenering

En nu ligt de schuld helemaal bij mij

Ik ging naar binnen en mijn zaad verspreidde zich

Generaties voortgekomen uit de visioenen in mijn hoofd

We hebben het verhoogd en we hebben het naar beneden getrokken

We hebben geadverteerd en op de markt gebracht in de stad

Ze gaf me de redenering

En nu ligt de schuld helemaal bij mij

Ik kan de wereld vertellen

De tand des tijds zal je opzoeken

Ik kan de wereld vertellen

De woestheid van de geest zal je ontdekken

Ik werd vernietigd en ik leefde weer

Mijn ongeboren kinderen versterken de spanning

Talloze levens marcheren door de tijd

De details van mijn misdaad markeren

Ze gaf me de redenering

En nu ligt de schuld helemaal bij mij

Ik kan de wereld vertellen

De tand des tijds zal je opzoeken

Ik kan de wereld vertellen

De woestheid van de geest zal je ontdekken

En de kennis die ik heb opgedaan

Is keer op keer verloren gegaan

Maar het is echt allemaal hetzelfde

Het enige dat is veranderd, is de naam

Ze gaf me de redenering

En nu ligt de schuld helemaal bij mij

Ik kan de wereld vertellen

De tand des tijds zal je opzoeken

Ik kan de wereld vertellen

De woestheid van de geest zal je ontdekken

Ik kan de wereld vertellen

De tand des tijds zal je opzoeken

Ik kan de wereld vertellen

De woestheid van de geest zal je ontdekken