It's Not True Rufus, Don't Listen to the Hat - This Town Needs Guns

Have some faith

Don’t you know that this is not a race

And we are not contenders now

So ask questions like

Which truth is the truth with which I chose to define myself

And bare all my insecurities?

These cobbled streets and stone walls can’t contain us

This knot in my stomach

Is the result of all I envy

And the route to my redemption

It reminds me that I am a mess of bone and tissue

And a slave to my own ambitions

We can only be ignored for so long

So let’s get back on that horse, take the road less traveled and get away from

this town of claustrophobic creativity.

Let’s start afresh, leave the embers of

this burnt out city to settle on the stunted seeds in which it has poured its

misplaced trust

Let’s see from a different perspective the sun, the sky, the moon, the stars,

the sea, sand, trees, clouds, train lines, road signs, motorways and slip

roads, postcards and dreamy days, winter’s end and spring beginnings,

window seats, cats eyes caught in corner glances, late night adventures,

firesides and the dirt grey contrast of the high rise with lights calling us

home;

an orange glow snaking its path across green fields, towns and cities.

Drawing lines across maps to open up new sights, sounds, and the infinite

possibility of the horizon

Heb wat vertrouwen

Weet je niet dat dit geen race is?

En we zijn nu geen kanshebbers

Dus stel vragen als:

Welke waarheid is de waarheid waarmee ik mezelf heb willen definiëren?

En al mijn onzekerheden blootleggen?

Deze geplaveide straten en stenen muren kunnen ons niet bevatten

Deze knoop in mijn maag

Is het resultaat van alles waar ik jaloers op ben?

En de route naar mijn verlossing

Het herinnert me eraan dat ik een puinhoop ben van bot en weefsel

En een slaaf van mijn eigen ambities

We kunnen maar zo lang worden genegeerd

Dus laten we weer op dat paard stappen, de minder bereisde weg nemen en weggaan van

deze stad van claustrofobische creativiteit.

Laten we opnieuw beginnen, laat de sintels van

deze uitgebrande stad om zich te vestigen op de onvolgroeide zaden waarin het zijn uitgegoten heeft

misplaatst vertrouwen

Laten we vanuit een ander perspectief de zon, de lucht, de maan, de sterren,

de zee, zand, bomen, wolken, treinlijnen, verkeersborden, snelwegen en slip

wegen, ansichtkaarten en dromerige dagen, het einde van de winter en het begin van de lente,

stoelen bij het raam, kattenogen gevangen in hoekige blikken, nachtelijke avonturen,

open haarden en het vuilgrijze contrast van de hoogbouw met lichten die ons roepen

thuis;

een oranje gloed die zich een weg baant door groene velden, dorpen en steden.

Lijnen tekenen over kaarten om nieuwe bezienswaardigheden, geluiden en het oneindige te openen

mogelijkheid van de horizon