Tomboioi - The Sidekicks

If I stand tall up on this platform

And I scream out my lungs

If I can reach anyone in any place

Does that mean my work is done?

If I can find something worth dying for

Or feel like dying from what I’ve become

Will I finally find contentment?

Will that mean anything at all?

There’s a wear seen in my eyes

And a strain growing in my throat

And on my feat I am growing calluses

From trying to figure out what I’m here for

But if these songs can make the masses sing

Then I’ll engrave down with blood for ink

That I am unsure of everything

In this culture of divinity

I’m swallowing down whole

Everything that I can hold

And I’m taking in these rhythms

'till my ears fucking explode

Can we just stop these talks of letting go

Let’s feel like there’s no place else

That matters in the world

I’ve fought fought fought only to realize

That it’s not so trivial what we decide to do

So long as we’re doing, we’re doing

Another «what the fuck» what you expect

Life is not the same as the screen

So I scream

«the only thing that still feels real to me

Are my uncertainties and the air I breathe»

Let’s feel like there’s no place else

That matters in the world

I’m swallowing down whole

Everything that I can hold

And I’m taking in these rhythms

'till my ears fucking explode

Can we just stop these talks of letting go

Let’s feel like there’s no place else

That matters in the world

Als ik rechtop op dit platform sta

En ik schreeuw mijn longen uit

Als ik iemand overal kan bereiken

Betekent dit dat mijn werk erop zit?

Als ik iets kan vinden dat het waard is om voor te sterven

Of heb zin om dood te gaan van wat ik ben geworden

Zal ik eindelijk tevredenheid vinden?

Betekent dat überhaupt iets?

Er is slijtage in mijn ogen te zien

En er groeit een soort in mijn keel

En door mijn prestatie krijg ik eelt

Van proberen te achterhalen waarvoor ik hier ben

Maar als deze liedjes de massa kunnen laten zingen

Dan zal ik met bloed graveren voor inkt

Dat ik van alles niet zeker ben

In deze goddelijke cultuur

Ik slik het helemaal door

Alles wat ik kan vasthouden

En ik neem deze ritmes in me op

'tot mijn oren ontploffen'

Kunnen we gewoon stoppen met deze gesprekken over loslaten?

Laten we het gevoel hebben dat er geen plaats anders is

Dat is belangrijk in de wereld

Ik heb gevochten, gevochten, alleen om te beseffen

Dat het niet zo triviaal is wat we besluiten te doen

Zolang we het doen, doen we het

Nog een «what the fuck» wat je verwacht

Het leven is niet hetzelfde als het scherm

Dus ik schreeuw

«het enige dat nog echt voor mij voelt»

Zijn mijn onzekerheden en de lucht die ik inadem»

Laten we het gevoel hebben dat er geen plaats anders is

Dat is belangrijk in de wereld

Ik slik het helemaal door

Alles wat ik kan vasthouden

En ik neem deze ritmes in me op

'tot mijn oren ontploffen'

Kunnen we gewoon stoppen met deze gesprekken over loslaten?

Laten we het gevoel hebben dat er geen plaats anders is

Dat is belangrijk in de wereld