Soliloquy Of The Stigmatised Shepherd - The Ruins Of Beverast

How long have I been wandering uphill?

My lord, did you paint these meadows?

They are colourless

Roar, agonizing distant noise

Look at me

I kneel down before thee

Bow my head

Cover my ears

Weep

This soil did never alter in two thousand years

I wonder if it is you who hunts them

Or are they following me?

This is a burden I was never taught to heave

To you I implore, oh father!

Take this noise away from me!

Save me!

Father, make me the seed for a silent meadow

Limp as a doomed horse I resume my way

In tears, on chafed limbs

There is no herb to be laid

Upon the stigmata of immortality’s burden

Father, make me the seed for a silent meadow

Hoe lang loop ik al bergop?

Mijn heer, heeft u deze weiden geschilderd?

Ze zijn kleurloos

Brullen, kwellend geluid in de verte

Kijk me aan

Ik kniel voor u neer

Buig mijn hoofd

Bedek mijn oren

Huilen

Deze grond is in tweeduizend jaar nooit veranderd

Ik vraag me af of jij het bent die op ze jaagt

Of volgen ze mij?

Dit is een last die ik nooit heb geleerd te heffen

Tot u smeek ik, o vader!

Neem dit geluid van me weg!

Red mij!

Vader, maak van mij het zaad voor een stille weide

Mank als een gedoemd paard hervat ik mijn weg

In tranen, op geschuurde ledematen

Er is geen kruid om te leggen

Op de stigmata van de last van onsterfelijkheid

Vader, maak van mij het zaad voor een stille weide