And the Sun It Still Rises - The Irish Rovers

Here am I, broken hearted, and lonely.

With a pain worse than I’ve ever known.

And I can’t bear to think of bein' without her,

as in days when I wandered alone.

She was my inspiration and lover.

We shared all the laughter and tears.

And I never again will find true love,

should I live for a hundred more years.

Her hair had the sheen of red roses,

and her skin was as white as the snow.

Her eyes were as green as the shamrock,

that around Erin’s Island those grow.

Her nature was gentle and charmin',

and her smile was beguilin' and shy.

All others did heil at her beauty,

whenever she passed them by.

From the first time I spied this there lassie,

I knew she was meant to be mine.

One look in her eyes and I’d fallen.

She had stolen my heart for all time.

Our love, it was sweeter than honey,

and warm as some tropical breeze.

As soft as the due in the mornin',

and as wild as the waves of the sea.

I thought we had more years together,

but yet, it was not meant to be.

And I can’t understand, and I wonder,

had the wisdom then took her from me?

And now I will go on some journey,

but no matter where I chance to roam,

I will never forget that cold mornin',

when the Gods called my sweet angel home.

And the sun it still rises each mornin',

and the nightingale sweetly still sings,

and the flowers still bloom in the meadow,

but no joy to me do they bring.

Hier ben ik, met een gebroken hart en eenzaam.

Met een pijn erger dan ik ooit heb gekend.

En ik kan er niet aan denken om zonder haar te zijn,

zoals in de dagen dat ik alleen ronddwaalde.

Ze was mijn inspiratie en minnaar.

We deelden al het gelach en de tranen.

En ik zal nooit meer ware liefde vinden,

moet ik nog honderd jaar leven.

Haar haar had de glans van rode rozen,

en haar huid was zo wit als de sneeuw.

Haar ogen waren zo groen als de klaver,

dat die rond Erin's Island groeien.

Haar karakter was zachtaardig en charmant,

en haar glimlach was verleidelijk en verlegen.

Alle anderen loofden haar schoonheid,

telkens als ze langs hen liep.

Vanaf de eerste keer dat ik dit daar lassie zag,

Ik wist dat ze van mij moest zijn.

Eén blik in haar ogen en ik was gevallen.

Ze had mijn hart voor altijd gestolen.

Onze liefde, het was zoeter dan honing,

en warm als een tropische bries.

Zo zacht als de verschuldigde in de ochtend,

en zo wild als de golven van de zee.

Ik dacht dat we meer jaren samen hadden,

maar toch was het niet de bedoeling.

En ik kan het niet begrijpen, en ik vraag me af,

had de wijsheid haar toen van mij afgenomen?

En nu ga ik op reis,

maar waar ik ook heen ga,

Ik zal die koude ochtend nooit vergeten,

toen de goden mijn lieve engel naar huis riepen.

En de zon komt nog steeds elke ochtend op,

en de nachtegaal zingt nog lieflijk,

en de bloemen bloeien nog steeds in de wei,

maar ze brengen me geen vreugde.