Gravity - The Guild League

Somewhere my body holds the memory of our tactile poetry

All those sonnets, sketched in finger-paints, the songs of you and me

How our skin hummed, electric, sparked like wires in the rain

That drenched us dueling fierce and hungry, until we both lay slain

I have it all up here, this dusty library in my head

Through its windows, snow blankets the garden of our bed

Well, if you gave me soap and penknife I could reinvent the wheel

But I can’t carve a life-size replica of just how good it feels

To have known a fraction of you for a fraction of the time

That we spent stripping back the molds we somehow thought were yours and mine

And the future sits, like stone blocks, under dustsheets in our hearts

Waiting, just to be uncovered, and for chiseling to start

Well, people have a name for it since Newton’s apple fell

You hold our love like a fallen apple, my hands shake, like William Tell

Ergens in mijn lichaam ligt de herinnering aan onze tactiele poëzie

Al die sonnetten, geschetst met vingerverf, de liedjes van jou en mij

Hoe onze huid zoemde, elektrisch, vonkte als draden in de regen

Dat doordrenkte ons fel en hongerig duelleren, totdat we allebei lagen gedood

Ik heb het allemaal hier, deze stoffige bibliotheek in mijn hoofd

Door de ramen bedekt sneeuw de tuin van ons bed

Als je me zeep en een zakmes zou geven, zou ik het wiel opnieuw kunnen uitvinden

Maar ik kan geen levensgrote replica maken van hoe goed het voelt

Om een ​​deel van je te kennen voor een deel van de tijd

Dat we de mallen hebben verwijderd waarvan we op de een of andere manier dachten dat ze van jou en van mij waren

En de toekomst zit, als stenen blokken, onder stoflakens in ons hart

Wachten, gewoon om ontdekt te worden en om te beginnen met beitelen

Nou, mensen hebben er een naam voor sinds de appel van Newton viel

Je houdt onze liefde vast als een gevallen appel, mijn handen trillen, zoals William Tell