Raglan Road - The Gothard Sisters

On Raglan Road on an Autumn Day,

I saw her first and knew

That her dark hair would weave a snare

That I may one day rue.

I saw the danger, yet I walked

Along the enchanted way

And I said let grief be a falling leaf

At the dawning of the day.

On Grafton Street in November,

We tripped lightly along the ledge

Of a deep ravine where can be seen

The worst of passions pledged.

The Queen of Hearts still baking tarts

And I not making hay,

Well I loved too much;

by such and such

Is happiness thrown away.

I gave her the gifts of the mind.

I gave her the secret sign

That’s known to all the artists who have

Known true Gods of Sound and Time.

With word and tint I did not stint.

I gave her reams of poems to say

With her own dark hair and her own name there

Like the clouds over fields of May.

On a quiet street where old ghosts meet,

I see her walking now away from me,

So hurriedly.

My reason must allow,

For I have wooed, not as I should

A creature made of clay.

When the angel woos the clay, he’ll lose

His wings at the dawn of the day.

Op Raglan Road op een herfstdag,

Ik zag haar voor het eerst en wist het

Dat haar donkere haar een strik zou weven

Dat ik op een dag kan berouwen.

Ik zag het gevaar, maar toch liep ik

Langs de betoverde weg

En ik zei laat verdriet een vallend blad zijn

Bij het aanbreken van de dag.

Op Grafton Street in november,

We struikelden licht over de richel

Van een diep ravijn waar te zien is

De ergste toegezegde passies.

De Hartenkoningin bakt nog steeds taarten

En ik maak geen hooi,

Nou, ik hield te veel van;

door zo en zo

Wordt geluk weggegooid.

Ik gaf haar de gaven van de geest.

Ik gaf haar het geheime teken

Dat is bekend bij alle artiesten die hebben

Bekende ware goden van geluid en tijd.

Met woord en tint heb ik niet beperkt.

Ik gaf haar stapels gedichten om te zeggen

Met haar eigen donkere haar en haar eigen naam erbij

Zoals de wolken boven de velden van mei.

In een rustige straat waar oude geesten elkaar ontmoeten,

Ik zie haar nu van me weglopen,

Dus haastig.

Mijn reden moet het toestaan,

Want ik heb het hof gemaakt, niet zoals ik zou moeten

Een wezen gemaakt van klei.

Wanneer de engel de klei nastreeft, zal hij verliezen

Zijn vleugels bij het aanbreken van de dag.