KHTDR - The Flatliners

We scratch these walls that we have built

This disbelief is useless

We pull these stakes we’ve driven in

And I’m pumped dry, can you see it?

WE fade to black and I’m giving in

My blood, it spills on the city

I’m ripped apart, back at the beginning

Can I say?

This confession of the heart will bleed until its end

If we ever see the beginning

My throat is dried out, much like my patience

And your nails are digging in

As my ribcage cracks and I exhale this dying breath

I see your face

I see your face

And I see that perfect smile fade

These bones I keep in my closet keep me from the skin that is clinging to me

Not sure of what were the best days, and everything in between seems obsolete

I feel I’m grounded with this weight that is breathing down my neck

I’m paralyzed with no confirmation of hope yet

But the world will tease until all eyes are on me

With this bitter taste dripping off of my teeth

My bloody hands struggling to come clean

I’ve bled out all my reasoning

And I’ve watched your syllables subside

But for good measure this time I’ll smile

Until my teeth are rotting gums

Until I lose my fucking mind

I heard you’re doing great, I’m doing just fine

The blood these knuckles have spared hasn’t helped me wrap my head around this

And from the water’s edge, I’m losing mine in the shallow end

I’m the one in the back with fingernails in my eyes

It took me years to see the situation fit

Don’t look now as I fake a smile, a thought, memory when I don’t give a shit

I’ve said this all before

I’ve said it loud enough

And I’ve said it a thousand times

My veins are hollowed out and I drop like a bomb you never even saw coming

These last days and this blackened heart has ceased to beat

Won’t even start pumping

I always feel like I’m waiting around for tomorrow

These eyes can’t see what’s lying right there in front of me

What’s lying right there in front of me

And these walls all crumble to the ground

The sky is red and its coming down

I will never come down

I will never come down

We scratch these walls that we have built

But this time I am letting go

This time I am letting go

We pull these stakes we’ve driven in

But this time I am letting go

Fade to black our tomorrows…

We krassen op deze muren die we hebben gebouwd

Dit ongeloof is nutteloos

We trekken deze inzetten waarin we hebben gereden

En ik ben leeggepompt, kun je het zien?

WIJ gaan naar zwart en ik geef toe

Mijn bloed, het vloeit over de stad

Ik ben uit elkaar gescheurd, terug bij het begin

Kan ik zeggen?

Deze bekentenis van het hart zal tot het einde bloeden

Als we ooit het begin zien

Mijn keel is uitgedroogd, net als mijn geduld

En je nagels graven zich in

Terwijl mijn ribbenkast kraakt en ik deze laatste adem uitadem

Ik zie je gezicht

Ik zie je gezicht

En ik zie die perfecte glimlach vervagen

Deze botten die ik in mijn kast bewaar, houden me van de huid die zich aan me vastklampt

Ik weet niet zeker wat de beste dagen waren, en alles daartussen lijkt achterhaald

Ik voel dat ik geaard ben met dit gewicht dat in mijn nek ademt

Ik ben verlamd zonder bevestiging van hoop nog

Maar de wereld zal plagen totdat alle ogen op mij gericht zijn

Met deze bittere smaak die van mijn tanden druipt

Mijn verdomde handen die worstelen om schoon te worden

Ik heb al mijn redeneringen doodgebloed

En ik heb je lettergrepen zien verdwijnen

Maar voor de goede orde deze keer zal ik glimlachen

Tot mijn tanden rottend tandvlees zijn

Tot ik verdomme mijn verstand verlies

Ik heb gehoord dat het goed met je gaat, met mij gaat het prima

Het bloed dat deze knokkels hebben gespaard, heeft me niet geholpen om mijn hoofd hieromheen te wikkelen

En vanaf de waterkant verlies ik de mijne in het ondiepe gedeelte

Ik ben degene achterin met vingernagels in mijn ogen

Het kostte me jaren om de situatie passend te zien

Kijk nu niet als ik nep een glimlach, een gedachte, geheugen als het me niets kan schelen

Ik heb dit allemaal al eerder gezegd

Ik heb het hard genoeg gezegd

En ik heb het al duizend keer gezegd

Mijn aderen zijn uitgehold en ik val als een bom die je niet eens zag aankomen

Deze laatste dagen en dit zwartgeblakerde hart is opgehouden te kloppen

Begint niet eens te pompen

Ik heb altijd het gevoel dat ik wacht op morgen

Deze ogen kunnen niet zien wat er voor me ligt

Wat ligt daar voor me?

En deze muren brokkelen allemaal af op de grond

De lucht is rood en het komt naar beneden

Ik zal nooit naar beneden komen

Ik zal nooit naar beneden komen

We krassen op deze muren die we hebben gebouwd

Maar deze keer laat ik los

Deze keer laat ik los

We trekken deze inzetten waarin we hebben gereden

Maar deze keer laat ik los

Vervagen om onze morgen zwart te maken...