These Walls - The End

And with these walls we will never need the sun.

These knots are eyes and

every stain’s an effigy.

To never be shown in the open world.

These walls

have no voice, they only rot.

And every faded smear’s an epitaph.

They were

loving once, only to be killed and rebuilt by human hands.

And made mildew

with memories.

But the grain makes shapes.

Oh so clearly.

And we can see it.

With the faces of our history.

The only things that are truly ours are

enclosures with locked doors.

These walls are just like bars and words.

Constructs to be worshipped as such.

Our house.

And with these walls we will

never need the sun, or time.

They are too sublime.

En met deze muren hebben we de zon nooit nodig.

Deze knopen zijn ogen en

elke vlek is een beeltenis.

Om nooit in de open wereld te worden getoond.

deze muren

hebben geen stem, ze rotten alleen maar weg.

En elk vervaagd uitstrijkje is een grafschrift.

Zij waren

één keer liefhebben, alleen om te worden gedood en herbouwd door mensenhanden.

En maakte meeldauw

met herinneringen.

Maar het graan maakt vormen.

O zo duidelijk.

En we kunnen het zien.

Met de gezichten van onze geschiedenis.

De enige dingen die echt van ons zijn, zijn

behuizingen met gesloten deuren.

Deze muren zijn net balken en woorden.

Constructies om als zodanig te worden aanbeden.

Ons huis.

En met deze muren zullen we

nooit de zon of tijd nodig hebben.

Ze zijn te subliem.