In Distress - The End

Said the metropolis to the ocean depths, amidst its vast and murky expanses

For how much longer must we all hold our stale breaths?

Our lungs are stretched

And will we ever stop feeling anxious, and when will we rest?

Our laurels have been picked

And then the tides boldly replied in chorus the waves did roar

Against the open shores

Timelessness is but a mere instant and you missed it

It slipped right through the cracks and in between your calloused fingertips

And there it goes again

Said the blind fawn to the circled pack of predators that had gathered in the

Wooded clear

I never once questioned my life’s purpose or my self worth

And as the saliva strands soaked into the earth, she spoke these final words

And a serene hush fell throughout the forest

Her infant voice was ominous

Timelessness is but a mere instand and you missed it

It slipped right through the cracks and in between your calloused fingertips

And there it goes again

F*ck it, it cannot be caught

There are no pauses in this bleak and tragic drama

You’ve only got a minute so what will you do with it?

Oh, f*ck it, you’ve missed it once again

It died within a breath

The eleventh hour

It’s now or never

You’ll lack luster when it’s over

At least then feign despair

It’s a brilliant flicker, the point of the pen

The jagged peak of the fabled mountain

Now you can say you’ve been

Down, down, down into a dismal dire spiral

Follow the arrows they will show us all the way

Down, down, down were not getting any closer

But at least it feels better than standing still

Down, down and lost within the segments of the circle

All the radians are as brilliant as the sun

Down, down, down without a hint of feeling remorse

For the mirriage of the chasm to the falling swan

Zei de metropool tegen de diepten van de oceaan, te midden van zijn uitgestrekte en duistere vlakten

Hoe lang moeten we allemaal onze muffe adem inhouden?

Onze longen zijn uitgerekt

En zullen we ooit ophouden ons angstig te voelen, en wanneer zullen we rusten?

Onze lauweren zijn geplukt

En toen antwoordden de getijden moedig in koor, de golven brulden

Tegen de open oevers

Tijdloosheid is slechts een moment en je hebt het gemist

Het gleed recht door de kieren en tussen je eeltige vingertoppen

En daar gaat het weer

Zei het blinde reekalf tegen de omcirkelde roedel roofdieren die zich hadden verzameld in de

Bebost helder

Ik heb nooit getwijfeld aan het doel van mijn leven of mijn eigenwaarde

En terwijl de speekselstrengen in de aarde trokken, sprak ze deze laatste woorden:

En een serene stilte viel door het bos

Haar kinderstem was onheilspellend

Tijdloosheid is slechts een greep en je hebt het gemist

Het gleed recht door de kieren en tussen je eeltige vingertoppen

En daar gaat het weer

F*ck it, het kan niet gepakt worden

Er zijn geen pauzes in dit sombere en tragische drama

Je hebt maar een minuut, dus wat ga je ermee doen?

Oh, f*ck it, je hebt het weer eens gemist

Het stierf binnen een adem

Het elfde uur

Het is nu of nooit

Je mist glans als het voorbij is

Doe dan tenminste alsof je wanhoopt

Het is een briljante flikkering, de punt van de pen

De grillige top van de legendarische berg

Nu kun je zeggen dat je bent geweest

Omlaag, omlaag, omlaag in een akelige, verschrikkelijke spiraal

Volg de pijlen die ze ons helemaal laten zien

Beneden, beneden, beneden kwamen niet dichterbij

Maar het voelt in ieder geval beter dan stil te staan

Omlaag, omlaag en verloren binnen de segmenten van de cirkel

Alle radialen zijn zo briljant als de zon

Down, down, down zonder een zweem van berouw

Voor de spiegel van de kloof naar de vallende zwaan