Catatonic - The Crawling

Helpless and alone,

In the emptiness of bones.

A year has been and gone,

Beating a heart that can’t go on.

Eyes that stare through the haze,

To find a place to call her own.

Poison flows through the vein,

A deep regret begins to fade.

The day takes a hold,

An iron grip that breaks the mould.

Tears that stain an ageing face,

And pave the way;

a fall from grace.

Searching for strangled hope,

Clutching at my throat.

Time to mourn for the weak,

Leave the wires that tie you down.

Silence is killing unsaid words.

Ten voices that can’t be heard.

I yearn to hear her speak,

To say something, so I can breathe.

Silence is killing unsaid words.

Ten voices that can’t be heard.

Listen — I heard her speak,

«I miss him.

Now let me leave.»

Hulpeloos en alleen,

In de leegte van botten.

Een jaar is voorbij,

Een hart kloppen dat niet verder kan.

Ogen die door de waas staren,

Om een ​​plek te vinden om haar eigen te noemen.

Gif stroomt door de ader,

Een diepe spijt begint te vervagen.

De dag houdt stand,

Een ijzeren greep die de mal doorbreekt.

Tranen die vlekken maken op een ouder wordend gezicht,

En de weg vrijmaken;

een val uit de gratie.

Op zoek naar verstikte hoop,

Naar mijn keel grijpen.

Tijd om te rouwen voor de zwakken,

Laat de draden die je vastbinden liggen.

Stilte is het doden van onuitgesproken woorden.

Tien stemmen die niet kunnen worden gehoord.

Ik verlang ernaar haar te horen spreken,

Om iets te zeggen, zodat ik kan ademen.

Stilte is het doden van onuitgesproken woorden.

Tien stemmen die niet kunnen worden gehoord.

Luister — ik hoorde haar praten,

"Ik mis hem.

Laat me nu gaan.»