Panicstricken - The Carrier

I chose death over life, wanted to meet my maker I was dying inside.

Pain too great to deal with me made me try to take my life.

But now I’ve seen

the light, I’ve got a second chance at life.

I’m not retracting my old tracks.

I’m never going back.

To the locked doors and the blinding lights and the uncertainty of whether or

not it will be a good or bad day.

I never want to wonder what life would be

like without me in it, because I’m alive.

I’ve taken what I’ve learned with me, it’s all I know, and I’ll been kickin' my

old shit out the front fucking door.

Because I don’t need it anymore.

I’m taking steps forward one foot at a time, making sure not to fall.

And it will be the last trip of my life.

Reaching up while the ship sinks to

the bottom of this dead ocean.

A thousand stars couldn’t shine through all the shit we’ve been through,

in this world that has no ending.

I’m never going back to blinding lights.

Ik verkoos de dood boven het leven, wilde mijn maker ontmoeten, ik stierf van binnen.

Pijn die te groot was om met mij om te gaan, zorgde ervoor dat ik probeerde mijn leven te nemen.

Maar nu heb ik het gezien

het licht, ik heb een tweede kans in het leven.

Ik trek mijn oude nummers niet in.

Ik ga nooit meer terug.

Naar de gesloten deuren en de verblindende lichten en de onzekerheid of

niet het zal een goede of slechte dag zijn.

Ik wil me nooit afvragen wat het leven zou zijn

zoals zonder mij erin, omdat ik leef.

Ik heb meegenomen wat ik heb geleerd, het is alles wat ik weet, en ik zal mijn

oude stront de voordeur uit.

Omdat ik het niet meer nodig heb.

Ik zet stap voor stap voet voor stap naar voren en zorg ervoor dat ik niet val.

En het zal de laatste reis van mijn leven zijn.

Omhoog reiken terwijl het schip zinkt naar

de bodem van deze dode oceaan.

Duizend sterren kunnen niet schijnen door alle shit die we hebben meegemaakt,

in deze wereld die geen einde kent.

Ik ga nooit meer terug naar verblindende lichten.