No: 51 - The Carrier

«All aboard!»

the conductor screams

He knew he was the only one

That could save their dreams

He had to pick who lived and died

Solely by occupation

He played God in all their lives

He was the reason why

A million people had to die on that day

And as he stared into all their faces

He heard the screams of those

Trying to be saved

He played God in all their lives that day

Nothing’s as scary as the earth crumbling

Nothing could numb the pain of knowing tomorrow will never be

He lit up a cigarette

In hopes to calm his nerves

And as the smoke filled his lungs

He prayed to an unmerciful lord

«Excuse me sir, I forget your name

I’m just another nameless face

That won’t see another day

Excuse me sir I’m sorry that my worst nightmares

Are my only grasp on sanity

I wish I could save this world from dying

But now it’s my turn to become another piece of matter

Floating endlessly through the abyss above

No love can save me.»

Time stopped

It all went black

«All the memories that I’ve had

From my past escaped through my brain

The silence deafening could drive one insane

All that I’ve worked for

And all the friends that I’ve made

Are just as useless as hoping

A god might come save me

No one can blame faith for trying to ease the pain

But when the world ends, there will just be nothing

Nothing.»

"Iedereen aan boord!"

de dirigent schreeuwt

Hij wist dat hij de enige was

Dat zou hun dromen kunnen redden

Hij moest kiezen wie leefde en stierf

Uitsluitend door beroep

Hij speelde God in hun hele leven

Hij was de reden waarom

Op die dag moesten een miljoen mensen sterven

En terwijl hij in al hun gezichten staarde

Hij hoorde het geschreeuw van hen

Proberen te worden opgeslagen

Hij speelde die dag God in hun hele leven

Niets is zo angstaanjagend als de aarde die afbrokkelt

Niets kan de pijn verdoven van de wetenschap dat morgen nooit zal zijn

Hij stak een sigaret op

In de hoop zijn zenuwen te kalmeren

En terwijl de rook zijn longen vulde

Hij bad tot een onbarmhartige heer

"Pardon meneer, ik ben uw naam vergeten"

Ik ben gewoon een ander naamloos gezicht

Dat zal geen dag meer zien

Pardon meneer het spijt me dat ik mijn ergste nachtmerries heb

Zijn mijn enige greep op gezond verstand?

Ik wou dat ik deze wereld kon redden van de dood

Maar nu is het mijn beurt om een ​​ander stuk van de zaak te worden

Eindeloos zwevend door de afgrond hierboven

Geen liefde kan me redden.»

Tijd gestopt

Het werd allemaal zwart

«Alle herinneringen die ik heb gehad

Uit mijn verleden ontsnapt door mijn brein

De oorverdovende stilte kan iemand tot waanzin drijven

Alles waar ik voor gewerkt heb

En alle vrienden die ik heb gemaakt

Zijn net zo nutteloos als hopen

Een god zou me kunnen komen redden

Niemand kan het geloof kwalijk nemen dat het probeert de pijn te verzachten

Maar als de wereld vergaat, is er gewoon niets meer

Niets."