Sphrenia - The Banner

Nothing is real

i see their shadows in the day

i hear the voices and they call my name

i know the demon by her eyes

the ice blue daggers stab

i see the liars with no face

they walk beside while they play their games

i know they’re laughing at my fate

there is no escaping is what they say

i read the writing the on the wall

they leave their poison for me, its not too far

they lead me further down the hall

the doors are open for me, its not too far

sunset.

its getting harder just to see what is real,

this f**king nightmare i feel or what she sends when i wake

i cant tell if its my

heart or the hate

im not sure whats ok

are these friends that i see or something crueler for me?

its all her

i cannot see whats left for me

only the horror that comes to haunt the day

i cannot feel whats real in me

just phantom pain for a heart decayed

i will live forever among these mirrored walls

i will pull the curtain from where my tormentor calls

ill stalk the pale faces whose brought me to my knees

ill grasp her thin white neck as she laughs at me

Niets is echt

ik zie hun schaduwen overdag

ik hoor de stemmen en ze roepen mijn naam

ik ken de demon aan haar ogen

de ijsblauwe dolken steken

ik zie de leugenaars zonder gezicht

ze lopen naast terwijl ze hun spelletjes spelen

ik weet dat ze lachen om mijn lot

er is geen ontkomen aan is wat ze zeggen

ik las het schrift op de muur

ze laten hun gif voor mij achter, het is niet te ver

ze leiden me verder door de gang

de deuren staan ​​open voor mij, het is niet te ver

zonsondergang.

het wordt steeds moeilijker om te zien wat echt is,

deze verdomde nachtmerrie die ik voel of wat ze stuurt als ik wakker word

ik kan niet zeggen of het mijn is

hart of de haat

ik weet niet zeker wat goed is

zijn dit vrienden die ik zie of iets wreder voor mij?

het is allemaal haar

ik kan niet zien wat er voor mij overblijft

alleen de gruwel die de dag komt achtervolgen

ik kan niet voelen wat echt in mij is

gewoon fantoompijn voor een verrot hart

ik zal voor altijd tussen deze spiegelwanden leven

ik zal het gordijn trekken van waar mijn kwelgeest roept

ik besluip de bleke gezichten die me op mijn knieën brachten

ik grijp haar dunne witte nek niet vast terwijl ze naar me lacht