Muddweller - The Banner

I make myself a bed of angel’s wings and crawl inside to warm my face and

reptile skin

Crippled and limping at the torture of a thousand blades

My reign below the surface sheltered in the shade of all my sins

I denied catharsia at every turn, and these hateful wounds just will not scab

When will my heart find peace, put my soul at ease, these cuts never heal

When will I get to be freed from this waking nightmare, irony as I no longer

dream

I look to the sky for the answers I was promised and once again I stand denied

I beg for my nightfall, oh when is it my turn to sleep among the dead

Put my soul at ease, shed this battered corpse, feel the light they see

I run these claws along my broken skin.

I feel the fading warmth of the blood

once found within

Agony.

One more sun but I do not rise, another day I choose to sleep

I keep the minutes carved in my side but even now I do not weep

How I long to feel just anything, my eyes adjust again to see

My own prison built in self defense, now it protects my love from me

How much further can you fall from hell?

The leather wings unfold as destiny is told, and so sets the sun

It cracks and falls away, the soul loses its weight and shadows replace the

blood

Lay in the dark, lay in the mud watching the sky, lay in the cold

Lay in the street as the rain sings us to sleep

Lay in the cold

Ik maak een bed van engelenvleugels voor mezelf en kruip naar binnen om mijn gezicht te verwarmen en

reptielenhuid

Verlamd en mank bij de marteling van duizend messen

Mijn heerschappij onder de oppervlakte beschut in de schaduw van al mijn zonden

Ik ontkende catharsia bij elke beurt, en deze hatelijke wonden zullen gewoon niet schurft

Wanneer zal mijn hart vrede vinden, mijn ziel geruststellen, deze snijwonden genezen nooit?

Wanneer zal ik worden bevrijd van deze wakkere nachtmerrie, ironie als ik niet langer?

droom

Ik kijk naar de lucht voor de antwoorden die mij zijn beloofd en nogmaals wordt ik afgewezen

Ik smeek om mijn nacht, oh wanneer is het mijn beurt om tussen de doden te slapen?

Stel mijn ziel op mijn gemak, werp dit gehavende lijk af, voel het licht dat ze zien

Ik laat deze klauwen langs mijn gebroken huid lopen.

Ik voel de vervagende warmte van het bloed

eenmaal gevonden binnen

Nood.

Nog een zon, maar ik kom niet op, een andere dag kies ik om te slapen

Ik bewaar de notulen in mijn zij, maar zelfs nu huil ik niet

Hoe lang ik ernaar verlang om alles te voelen, mijn ogen passen zich weer aan om te zien

Mijn eigen gevangenis gebouwd in zelfverdediging, nu beschermt het mijn liefde tegen mij

Hoeveel verder kun je uit de hel vallen?

De leren vleugels ontvouwen zich als het lot wordt verteld, en zo gaat de zon onder

Het kraakt en valt weg, de ziel verliest zijn gewicht en schaduwen vervangen de

bloed

Lig in het donker, lag in de modder en keek naar de lucht, lag in de kou

Op straat liggen terwijl de regen ons in slaap zingt

Lig in de kou