Холод - Тараканы!

Незваным чувством ворвался

Холод и остался навсегда.

Я пробовал сбежать,

Лишь силу умножал его на два.

Я ждал рассвета, ждал, ждал знамения,

Пытаясь отделить, отделить свой разум от себя.

Рука, как будто сама,

Подносит медленно часы к глазам.

И чувство, словно умер тот,

Кто был любим много лет назад.

Я ждал рассвета, ждал, ждал знамения,

Пытаясь отделить, отделить свой разум от себя.

Een ongenode gevoel barstte

De kou bleef voor altijd.

Ik probeerde weg te rennen

Hij vermenigvuldigde zijn kracht slechts met twee.

Ik wachtte op de dageraad, ik wachtte, ik wachtte op een teken,

Probeer je geest te scheiden van jezelf.

Hand, als vanzelf,

Langzaam brengt hij het horloge naar zijn ogen.

En het gevoel dat hij stierf

Die vele jaren geleden geliefd was.

Ik wachtte op de dageraad, ik wachtte, ik wachtte op een teken,

Probeer je geest te scheiden van jezelf.