Yok - Tankurt Manas

Parmak izlerinde küllük hasarı, ben bu defterin kötü ünlü yazarı

Binbir gece boyunca da sürdü masalım, ruhum kadar pis ve de kirli sakalım

Gözlerini kapat sus dinle sabahı, bütün dilekleri bir umuda iple saralım

Gecekonduda umutlar izle sarayı, hayat kötü konuşur ama ninni sanalım

Bazen yakınlar vuslat gibi, kilometreler kusmak gibi

Son sigarayı yakmak gibi, gece birikip içine dolup atmak gibi

Tan hala ahmak biri, akıllanamayan aptal gibi

Hayat acımasız sana sevgi gösterir, parasını bekleyen bi' kaltak gibi

Hala kendine bi' kadeh dolduracak nedenleri mi aralıyo’sun?

Ya da bi' sigara yakıp bütün gece yapamadıklarına mı içlenip de ağlıyo'sun?

Bilmiyo’sun, karanlık gölgeni haklarken güneşe bakmıyo’sun

Bilmiyorum, bu şehir gibi beni çok fazla yanlış anlıyo’sun

Arada sırada deniyorum yaşamayı biraz kalp atışlarımı yokluyorum

Yolumu bulamam içime kapanıp ecele kadar ölümü canıma takıp da zorluyorum

Yok bi' yolu, devamı cinnetin kanatlarından topluyorum

Güneşimi söndürdün, oysaki ben karanlıktan korkuyo’dum

Bırak sana yağsın yağmur, benimle kalsın kar

İçimdeki yangınlar yardım dayandım yar

Hiç sorma bi' tarifi yok, metanetim yok

Bi' tarifi yok, yok

Köprüler yıkık, şehirler saks mavisi

Saçların aynı tonda kalmış, göz ferin kar tanesi

Kalbin torpido gözünde bekler, lağım faresi

Ne kadar makul olur sen giderken bahar gelmesi?

Bak yine başlıyo' bi' yerden sarsıntılar, bırak gözlerin bana baksın biraz

Yağmur kokumuzu dindirsin, gemi batsın içeriye dalsın sular

Sen yokken dünya susar ve sen bir gülsen ağlar bu zat

Vedalarsa fazla gelgitli, bütün bu zihnim kanlar kusar

Saat gitmez gerisin geri, belki bunalıp da gidesin gelir

Nispeten şarapla konuşur elin, herkes der sana «Delisin, deli»

Kalabalıkta yalnız kal, bir fotoğraf karesinde anlat beni

Bazen ruhun çarmıha gerilir, ama her anı saklar deri

Hala çok yitik yanım, tetikte parmak var çekip yanıl

Dudaklarımda o sinir tadı ve kaburgamdaki şiir kabı

Biraz empati kur mesela kalbine sapla şu şırıngayı

Çektiğin acıları bi' kenara topla, hepsi yanımda şirin kalır

Asbakschade in vingerafdrukken, ik ben de beruchte auteur van dit notitieboekje

Mijn verhaal ging duizend-en-een-nacht door, mijn baard is zo vies als mijn ziel

Sluit je ogen, wees stil, luister naar de ochtend, laten we alle wensen met een touw omwikkelen

Hoop kijkt naar paleis in sloppenwijk, het leven spreekt slecht, maar laten we een slaapliedje zeggen

Soms zijn naasten als vuslat, kilometers als overgeven.

Zoals het aansteken van de laatste sigaret, zoals het zich opstapelen in de nacht

Tan is nog steeds een dwaas, zoals een dwaas die niet wijs kan zijn

Het leven is wreed, laat zien waar je van houdt, als een teef die op je geld wacht

Ben je nog op zoek naar redenen om zelf een glas in te schenken?

Of steek je een sigaret op en huil je om wat je de hele nacht niet kon doen?

Je weet het niet, kijk niet naar de zon terwijl de duisternis je schaduw werpt

Ik weet het niet, je begrijpt me te veel zoals deze stad

Zo nu en dan probeer ik een beetje te leven en mijn hartslag te voelen

Ik kan mijn weg niet vinden, ik sluit mezelf op, ik ben geobsedeerd door de dood tot de dood en ik forceer het

Er is geen manier, ik verzamel de rest van de vleugels van de waanzin

Je hebt mijn zon gedoofd, maar ik was bang in het donker

Laat de regen op je vallen, laat de sneeuw bij mij blijven

Vuren in mij

Vraag niet, er is geen recept, ik heb geen standvastigheid

Geen recept, nee

Bruggen zijn geruïneerd, steden zijn saxofoonblauw

Je haar is dezelfde toon gebleven, de sneeuwvlok van het oog

Je hart wacht in het dashboardkastje, de rioolrat

Hoe redelijk zou het zijn dat de lente komt terwijl jij weggaat?

Kijk, het begint weer, trillingen van ergens, laat je ogen me een beetje aankijken

Laat de regen onze geur kalmeren, laat het schip zinken, laat het water erin duiken

Terwijl je weg bent, is de wereld stil en als je lacht, zou deze persoon huilen

Afscheid is te getijde, al deze geest van mij braakt bloed

De klok gaat niet, je gaat terug, misschien verveel je je en ga je

Je hand spreekt relatief met wijn, iedereen zegt tegen je "Je bent gek, gek"

Sta alleen in de menigte, vertel het me in een fotolijst

Soms wordt je ziel gekruisigd, maar leer verbergt elk moment

Ik ben nog steeds zo verloren, er is een vinger aan de trekker

Die smaak van woede op mijn lippen en de poëziecontainer in mijn rib

Toon wat empathie, steek bijvoorbeeld die spuit in je hart

Zet je pijn opzij, ze blijven allemaal schattig aan mijn zijde