Yok 2 - Tankurt Manas, Burak Alkın

Gel;

yalnızlığımdan bir kadeh al

Sorma hiçbir şey

Yüzüme bak

Bana bi' şarkı «Niçin?»

derdi, rakı yalnız içilmezdi

Gel göz kapaklarıma misafir ol, ben bu saatlerde bi' hiçim belki

Gitmek ruhunu inceltir, kendimden iğrendim

Yalnızlık dillendi ve ben dillendikçe çok kirlendim

Sus bu ateşten terlersin, sen de biraz daha bendensin

Gözyaşlarının hafif altını aç, kısık ateşte acıların demlensin

Yok şans yok amorti, bazen bir sigara çerez ve Bomonti

Bur’dan gidiyorum sorun değil, sorun olanı hep bi' sonum bil

Bazen bi' şarkı içinde aramak seni, bazen bi' melodi çok dokunur

Bazen nakarat tekrar eder ve kalbin atarken tekrar durur

Bak rutubetli göz bebeklerinden dökülen yağmur parkeye siner

Ağlamak refleks olur bazen gözyaşın bile tükenir biter

(Denedim yeter) Kır kemiklerimi lades yap, derim «Aklımda»

Artık moralim mevsim normallerinin çok fazla altında

Zafer karşımda hep kaybettik, zorsa bu yollara danışmasın

Ağzı bozuk bir şiir olup okun da kimse nokta koymaya çalışmasın

Gel;

yalnızlığımdan bir kadeh al

Sorma hiçbir şey

Yüzüme bak

Hangi tarafına dokunuyo' yağmur, hangi tarafına gölgen düşer?

Hava suratıma tükürürcesine bozmuş kendini ve yine bana küser

Çalışmadığın yerden gel’ice’m karşına, belki acın bu yoldan geçer

Tenler nikah sözler bir cana kıyar, bütün sonlar beter

Dokunursan parmak izin kalır, okunursan tadın kaçar

Yok olmakta bir seçenek, var olmak nasılsa acın açar

Ben hiçbir harfi dilimle bükemem, gidiyorum dediğin vakit

Bütün şehir iki yakaya bölünür soluksuz izler, sedyelerde atar kafam

Bu ambalajı yırtık duyguların kriz nöbetlerini durduramam

Harfler kelime, kelimeler cümle, cümlelerle bir sen olduramam

İçime attıklarımla yerini dolduramam, yeni bir ben andıramam

Aşk en ağır uyuşturucu gibi kafasını herkes kaldıramaz

Gideceğim her yol sırattı, yok olman da sır artık

Sen güneşi sırtlar giderdin ben gecelere kurşun sıkardım

Sevmeyi dürüstçe kınardım

Sırtüstü gömülür insanlar, ama sen beni yüzüstü bıraktın

Gel;

yalnızlığımdan bir kadeh al

Sorma hiçbir şey

Yüzüme bak

Komen;

neem een ​​glaasje van mijn eenzaamheid

vraag niets

Kijk naar mijn gezicht

Geef me een liedje "Waarom?"

Hij zei altijd dat raki niet alleen dronken was.

Kom te gast op mijn oogleden, misschien ben ik niets tegenwoordig

Je ziel verdunnen, ik walg van mezelf

Er werd over eenzaamheid gesproken en ik werd erg vies terwijl ik sprak

Stil, je zweet van dit vuur, je bent een beetje meer dan ik

Doe het licht aan op de bodem van je tranen, laat je pijn doordringen in een laag vuur

Geen geluk, het loont, soms een sigarettensnack en Bomonti

Ik verlaat Bur, het is oké, ik weet altijd wat er aan de hand is

Soms op zoek naar jou in een liedje, soms is een melodie heel ontroerend

Soms herhaalt het refrein zich en stopt je hart weer met kloppen

Kijk, de regen die uit de vochtige pupillen komt, ligt op het parket.

Huilen is een reflex, soms lopen zelfs je tranen op

(Ik heb genoeg geprobeerd) Ik wens mijn gebroken botten, ik zeg "In mijn gedachten"

Nu is mijn moreel veel lager dan de seizoensnormen.

We verloren altijd tegen de overwinning, als het moeilijk is, raadpleeg deze manieren dan niet

Lees het als een slechtgehumeurd gedicht zodat niemand een punt probeert te maken

Komen;

neem een ​​glaasje van mijn eenzaamheid

vraag niets

Kijk naar mijn gezicht

Welke kant raakt de regen, aan welke kant valt jouw schaduw?

De lucht heeft zichzelf verwend alsof hij in mijn gezicht spuugt en het is weer beledigd voor mij

Ik kom naar je toe van waar je niet werkt, misschien gaat je pijn via deze weg

Skins-huwelijksbeloften doden een leven, alle eindes zijn erger

Als je aanraakt, blijft je vingerafdruk achter, als je leest, verlies je je smaak.

Verdwijnen is een optie, bestaan ​​leidt op de een of andere manier tot je pijn

Ik kan geen letter buigen met mijn tong, als je zegt dat je weggaat

De hele stad is verdeeld in twee kanten, ademloze sporen, mijn hoofd bonzend op brancards

Ik kan deze aanvallen van verscheurde gevoelens niet stoppen

Letters zijn woorden, woorden zijn zinnen, ik kan jou niet zijn met zinnen.

Ik kan niet vervangen wat ik erin stop, ik kan niet op een nieuwe ik lijken

Liefde is als de zwaarste drug, niet iedereen kan zijn hoofd optillen

Elke weg die ik zal gaan is besteld, je verdwijning is nu een geheim

Jij zou de zon wegnemen, ik zou de nachten fotograferen

Ik zou liefde oprecht veroordelen

Mensen worden op hun rug begraven, maar je stelt me ​​teleur

Komen;

neem een ​​glaasje van mijn eenzaamheid

vraag niets

Kijk naar mijn gezicht