Víctimas - Tan Bionica

Llevo tus días de niebla, tus caras de piedras, tus tecitos chai.

Tu adiós, tus tres y cuarenta, tu boca de tormenta de nunca acabar.

Llevo la herida podrida de alguna mordida con seguridad.

Tengo las horas vacías por todas las mentiras que quise contar.

Y es inevitable ir para atrás.

Somos tan víctimas y victimarios,

nos fracturó el invierno solitario.

Psicopateás porque sabés que te extraño, y me ves,

y no hay renuncias eternas sin libertad.

Llevo la cara de empate, tu frente de ataque y alguna señal.

Quiero tener un rescate para que me desate la soga final.

Sueño con volver a respirar.

Somos tan víctimas y victimarios,

nos fracturó el invierno solitario.

Psicopateás porque sabés que te extraño, y me ves,

y no hay renuncias eternas sin libertad.

Como encontrarte si estoy tan perdido,

nadie regresa vivo del olvido.

Sin vos muñeca no tiene sentido, y sabes,

que no hay renuncias eternas sin libertad.

Vas a iluminar la pena misma luna solitaria de arrabal,

Son inevitables los olores que destiñen los colores

que pintas y despintas.

Y adonde no conozco ya no viajo,

por un camino largo y sin atajos.

Mientras te extraño me vengo abajo, y sabes,

que hay mil recuerdos no nacidos por recordar.

Como encontrarte si estoy tan perdido,

nadie regresa vivo del olvido.

Sin vos muñeca no tiene sentido,

y sabes que no hay renuncias eternas sin libertad.

Llevo tus días de niebla, tus caras de piedras, tus tecitos chai.

Ik draag je mistige dagen, je stenen gezichten, je chai-thee.

Je vaarwel, je drie en veertig, je stormbek die nooit stopt.

Ik draag zeker de rotte wond van een beet.

Ik heb lege uren voor alle leugens die ik wilde vertellen.

En het is onvermijdelijk om achteruit te gaan.

We zijn zo slachtoffers en daders,

De eenzame winter heeft ons gebroken.

Je psychopaat omdat je weet dat ik je mis, en je ziet me,

en er zijn geen eeuwige berustingen zonder vrijheid.

Ik draag de stropdaszijde, jouw aanvalsfront en een of ander teken.

Ik wil losgeld hebben zodat het laatste touw kan worden losgemaakt.

Ik droom dat ik weer adem kan halen.

We zijn zo slachtoffers en daders,

De eenzame winter heeft ons gebroken.

Je psychopaat omdat je weet dat ik je mis, en je ziet me,

en er zijn geen eeuwige berustingen zonder vrijheid.

Hoe kan ik je vinden als ik zo verdwaald ben?

Niemand komt levend terug uit de vergetelheid.

Zonder jou pop heeft het geen zin, en weet je,

dat er geen eeuwig ontslag is zonder vrijheid.

Je gaat dezelfde eenzame maan van de buitenwijk verlichten,

Geuren die kleuren doen vervagen, zijn onvermijdelijk

dat je schildert en ontverft.

En waar ik niet weet reis ik niet meer,

een lange weg af zonder snelkoppelingen.

Terwijl ik je mis, breek ik, en weet je,

dat er duizend ongeboren herinneringen zijn om te onthouden.

Hoe kan ik je vinden als ik zo verdwaald ben?

Niemand komt levend terug uit de vergetelheid.

Zonder jou pop heeft het geen zin,

en je weet dat er geen eeuwige verzaking is zonder vrijheid.

Ik draag je mistige dagen, je stenen gezichten, je chai-thee.