El Color Del Ayer - Tan Bionica

El cielo de esta mañana tiene el color del ayer.

Persigue desaforada las marcas de su recuerdo sobre mi piel.

En unos ojos perdidos viven ojeras sin maquillar,

y en este roto destino mi alma se fue moviendo a otro lugar.

Y eso que ves también soy yo,

el vacío que deja la noche y la desilusión.

Si esta tormenta dejó solo tristeza,

si este silencio me aturdió la cabeza,

ya me ganó la depresión por knock out

y las noches de insomnio violentas me quieren matar.

Estoy buscando y está todo perdido,

soy una huella en el camino del olvido.

Y en Buenos Aires se complica más,

y no hay nada en el mundo más triste que esta soledad.

En esta nueva mañana voy a salir a buscar,

yo no me olvido de nada,

quién se llevó la tristeza de este lugar.

Estoy pensando un poco en vos,

es tan ridícula mi desolación.

Espero quieto la razón, que me presente alguna revelación.

Y eso que ves, también soy yo,

el vacío que deja la noche y la desilusión.

Yo necesito eso que alguna vez me diste,

es un remedio para mi corazón triste.

Es una forma de resucitar, de pasar el invierno,

pararme y salir a buscar.

Si esta canción no funcionó de pretexto,

ya no sé bien como seguir más con esto.

Yo creo en eso de volver a empezar,

una noche cualquiera, princesa, no puedo encontrar.

Estoy buscando y está todo perdido,

soy una huella en el camino del olvido.

Y en Buenos Aires se complica más,

y no hay nada en el mundo más triste…

Y no hay nada en el mundo más triste que mi soledad

De lucht van vanmorgen heeft de kleur van gisteren.

Ze jaagt wild de sporen van haar herinnering op mijn huid na.

In sommige verloren ogen leven donkere kringen zonder make-up,

en in dit gebroken lot bewoog mijn ziel zich naar een andere plaats.

En wat je ziet ben ik ook,

de leegte achtergelaten door de nacht en teleurstelling.

Als deze storm alleen maar verdriet achterliet,

als deze stilte mijn hoofd verbijsterde,

Depressie heeft me al verslagen door knock-out

en gewelddadige slapeloze nachten willen me vermoorden.

Ik kijk en alles is verloren,

Ik ben een voetafdruk op het pad van de vergetelheid.

En in Buenos Aires wordt het ingewikkelder,

en er is niets in de wereld droeviger dan deze eenzaamheid.

Op deze nieuwe ochtend ga ik op zoek,

ik vergeet niets

die het verdriet van deze plek wegnam.

Ik denk een beetje aan jou,

mijn verlatenheid is zo belachelijk.

Ik wacht rustig op de rede, om me een openbaring te geven.

En wat je ziet ben ik ook,

de leegte achtergelaten door de nacht en teleurstelling.

Ik heb nodig wat je me ooit gaf

het is een remedie voor mijn droevige hart.

Het is een manier om te herleven, om de winter door te brengen,

stoppen en naar buiten gaan om te kijken.

Als dit lied niet als excuus werkte,

Ik weet niet meer hoe ik hiermee verder moet.

Ik geloof in opnieuw beginnen,

elke nacht, prinses, kan ik niet vinden.

Ik kijk en alles is verloren,

Ik ben een voetafdruk op het pad van de vergetelheid.

En in Buenos Aires wordt het ingewikkelder,

en er is niets in de wereld droeviger...

En er is niets in de wereld droeviger dan mijn eenzaamheid