Papel y Carbón - Tako

Vivo en el barrio alto, justo al lado del desprecio, entre olor a madera

quemada, papel y carbón.

El ruido de sirenas mientras se apagan las luces.

Volverá a acariciarme el silencio, dentro de mi eterna oscuridad.

Por favor deja la luz, tengo miedo de caer al fondo una vez más.

Despertar, nada que esperar;

solo restos de sueños que olvidar.

Ven aquí,

que puedes decir si nunca me ves sonreir.

A veces, la humedad dibuja caras en el techo, que ríen para luego, gota a gota,

llorar.

El humo entre mis dedos mientras se cierran los ojos.

Volverá a acariciarme el silencio, dentro de mi eterna oscuridad.

Por favor deja la luz, tengo miedo de caer al fondo una vez más.

Despertar, nada que esperar;

solo restos de sueños que olvidar.

Ven aquí,

que puedes decir si nunca me ves sonreir.

Ik woon in de bovenstad, vlak naast minachting, tussen de geur van hout

verbrand, papier en houtskool.

Het geluid van sirenes als de lichten uitgaan.

Stilte zal me weer strelen, in mijn eeuwige duisternis.

Alsjeblieft, verlaat het licht, ik ben bang om weer naar de bodem te vallen.

Wakker worden, niets om naar uit te kijken;

alleen overblijfselen van dromen om te vergeten.

Kom hier,

Wat kun je zeggen als je me nooit ziet lachen?

Soms trekt de vochtigheid gezichten op het plafond, die lachen en dan, druppel voor druppel,

rouwen.

De rook tussen mijn vingers als ze hun ogen sluiten.

Stilte zal me weer strelen, in mijn eeuwige duisternis.

Alsjeblieft, verlaat het licht, ik ben bang om weer naar de bodem te vallen.

Wakker worden, niets om naar uit te kijken;

alleen overblijfselen van dromen om te vergeten.

Kom hier,

Wat kun je zeggen als je me nooit ziet lachen?