Востаннє - Таисия Повалий

У твоїх обіймах ніч пала, не здолає, а ні сон, а ні мла.

Жагою втіхи втомлені тіла, ця історія, як світ стара.

Завмирає все довкруг востаннє і любов вмирає ранком, як від ран.

Не дай вам Боже звідати хоч раз, зрозуміло все без зайвих слів.

Не жалію, що туман між нами ліг, цей туман з невиплаканих сліз.

Чим для тебе, любий мій, були наші ночі, зрозумієш серед злив у обіймах іншої

колись.

А я не благаю ніжності востаннє, не почуєш з уст моїх зітхання.

Мовчання — хрест тяжкий для двох, де легку розіп'яту любов я понесу одна.

Лиш здавалося, що ми одне, промайнемо крізь життя,

І не торкне нас гірка отрута забуття, ця історія, як світ стара.

Завмирає все довкруг востаннє і любов вмирає ранком, як від ран.

А я не благаю ніжності в останнє, не почуєш з уст моїх зітхання.

In je armen is de nacht gevallen, zal niet overwinnen, en noch slaap, noch jeugd.

Moe van troostende vermoeide lichamen, dit verhaal is zo oud als de wereld.

Alles rondom bevriest voor de laatste keer en liefde sterft in de ochtend, als van wonden.

God verhoede dat je het minstens één keer weet, natuurlijk is alles zonder woorden.

Ik heb er geen spijt van dat de mist tussen ons is gevallen, deze mist van onvergoten tranen.

Hoe onze nachten voor jou waren, mijn liefste, je zult begrijpen tussen de buien in de armen van een ander

eenmaal.

En ik smeek niet voor de laatste keer om tederheid, je zult niet uit mijn mond zuchten horen.

Stilte is een zwaar kruis voor twee, waar ik alleen een lichte gekruisigde liefde zal dragen.

Het leek alsof we alleen waren, flitsend door het leven,

En we zullen niet geraakt worden door het bittere gif van de vergetelheid, dit verhaal is zo oud als de wereld.

Alles rondom bevriest voor de laatste keer en liefde sterft in de ochtend, als van wonden.

En ik smeek niet om tederheid in het laatste, je zult niet uit mijn mond zuchten horen.