Invidia - Sylosis

Cold lungs inflate with a burn

Displaced at every turn

Desperate to maintain

Some semblance of dignity

And we all fight wars

That can’t be seen

Solemnly, and we suffer

Like the martyrs we are

All I hear is

A never-ending plea

Drained and pulled in

To our own misery

And we’ve forgotten, it seems

Everyone’s alone and everyone bleeds

We’re haunted by the thoughts more than the

Toil, tired of being alone

And the fingers you’ve worn to the bone

Are feeble, yet clawing for more

Yet, you wish it all away

Like embers burning

A captious voice within

Scarred and frail

Breaking through tender skin

And what we already have

We hardly deserve

Yet, our hands are outstretched

Like the beggars we are

And we’ve forgotten, it seems

Everyone’s alone and everyone bleeds

We’re haunted by the thoughts more than the

Toil, tired of being alone

And the fingers you’ve worn to the bone

Are feeble, yet clawing for more

Yet, you wish it all away

Some will acknowledge their own descent

And some will drown amidst their own contempt

Contempt!

I look for the cracks to find an escape

Somewhere to take a moment to catch my breath

All I find is flaws in myself and others

Awaking demons screaming, «I am here»

Yeah!

Tired of being alone

And the fingers you’ve worn to the bone

Are feeble, yet clawing for more

Yet, you wish it all away

Koude longen worden opgeblazen met een brandwond

Verplaatst bij elke beurt

Wanhopig om te onderhouden

Enige schijn van waardigheid

En we voeren allemaal oorlogen

Dat is niet te zien

Plechtig, en we lijden

Net als de martelaren die we zijn

Het enige wat ik hoor is:

Een eeuwigdurend pleidooi

Uitgelekt en ingetrokken

Tot onze eigen ellende

En we zijn het vergeten, het lijkt erop

Iedereen is alleen en iedereen bloedt

We worden meer achtervolgd door de gedachten dan door de

Zwoegen, moe van het alleen zijn

En de vingers die je tot op het bot hebt gedragen

Zijn zwak, maar klauwen naar meer

Toch wens je het allemaal weg

Zoals gloeiende sintels

Een spraakmakende stem van binnen

Getekend en broos

Door een gevoelige huid heen breken

En wat we al hebben

We verdienen nauwelijks

Toch zijn onze handen uitgestrekt

Zoals de bedelaars die we zijn

En we zijn het vergeten, het lijkt erop

Iedereen is alleen en iedereen bloedt

We worden meer achtervolgd door de gedachten dan door de

Zwoegen, moe van het alleen zijn

En de vingers die je tot op het bot hebt gedragen

Zijn zwak, maar klauwen naar meer

Toch wens je het allemaal weg

Sommigen zullen hun eigen afkomst erkennen

En sommigen zullen verdrinken te midden van hun eigen minachting

Minachting!

Ik zoek naar de scheuren om een ​​ontsnapping te vinden

Ergens om even de tijd te nemen om op adem te komen

Het enige wat ik vind zijn tekortkomingen in mezelf en anderen

Ontwakende demonen schreeuwen: "Ik ben hier"

Ja!

Moe van alleen zijn

En de vingers die je tot op het bot hebt gedragen

Zijn zwak, maar klauwen naar meer

Toch wens je het allemaal weg