Isolate - Sybreed

So many wrong ways, so many scars

So many empty days into this world of grey

I clench my hands, standing on edge, now isolated

With no redemption to be found

I’ve wasted so many words

I’ve grown into the realm of lies

I have no purpose or glorious goals

To lead my soul

God, tell me why I have to face

This state of slow disintegration

So many gestures, so many nights

Trying to fight my fears, to delay misery

A very last time before I die

I let it go away and I just give up once again

All my expectations,

all the lives I could have dreamt of

All of this will turn to dust,

scattered in a wind of misery

A random shift in suffering scales,

a vanishing grain of sand

Into the sea of nothingness

I’ve lost all hope or faith

And I’ll fall deep into oblivion, a wish to not share the pain

I’m far beyond all denial and vain negation

I desecrate the foundations of my own existence

I’m lost into the purest darkness

I suffocate under the weight of grief and deception

Tell me why we all remain

Engulfed into sheer emptiness

I cannot see the light beyond

Zoveel verkeerde manieren, zoveel littekens

Zoveel lege dagen in deze grijze wereld

Ik bal mijn handen, sta op de rand, nu geïsoleerd

Zonder verzilvering te vinden

Ik heb zoveel woorden verspild

Ik ben uitgegroeid tot het rijk van de leugens

Ik heb geen doel of glorieuze doelen

Om mijn ziel te leiden

God, vertel me waarom ik onder ogen moet zien

Deze staat van langzame desintegratie

Zoveel gebaren, zoveel nachten

Proberen te vechten tegen mijn angsten, om ellende te vertragen

Een allerlaatste keer voordat ik sterf

Ik laat het weggaan en ik geef het gewoon weer op

Al mijn verwachtingen,

alle levens waar ik van had kunnen dromen

Dit alles zal in stof veranderen,

verstrooid in een wind van ellende

Een willekeurige verschuiving in lijdensschalen,

een verdwijnende zandkorrel

In de zee van het niets

Ik heb alle hoop of vertrouwen verloren

En ik zal diep in de vergetelheid raken, een wens om de pijn niet te delen

Ik ben ver voorbij alle ontkenning en ijdele ontkenning

Ik ontheilig de fundamenten van mijn eigen bestaan

Ik ben verdwaald in de puurste duisternis

Ik stik onder het gewicht van verdriet en bedrog

Vertel me waarom we allemaal blijven

Verzonken in pure leegte

Ik kan het licht daarbuiten niet zien