Walking Disaster - Sum 41

I haven’t been home for a while, I’m sure everything’s the same

Mom and dad both in denial, an only child to take the blame

Sorry mom, but I don’t miss you, father’s no name you deserve

I’m just a kid with no ambitions, wouldn’t come home for the world

You’ll never know what I’ve become, the king of all that’s said and

Done, the forgotten son

This city’s buried in defeat, I walk along these no name streets

Wave goodbye to all as I fall…

At the dead end I begin to burn the bridge of innocence

Satisfaction guaranteed a pill away catastrophe

On a mission, nowhere bound, inhibitions underground

A shallow grave I have dug all by myself

And now I’ve been gone for so long

I can’t remember who was wrong

All innocence is long gone

I pledge allegiance to a world of disbelief where I belong

A walking disaster, the son of all bastards

You regret you made me, it’s too late to save me

(You regret you made me, it’s too late to save me)

And he said, «Far as I can tell, it’s just voices in my head

Am I talking to myself cause I don’t know what I just said?»

And she said, «Far is where I fell, maybe I’m better off dead

Am I at the end of nowhere, is this as good as it gets?»

And now I’ve been gone for so long

I can’t remember who was wrong

All innocence is long gone

I pledge allegiance to a world of disbelief where I belong

A walking disaster, the son of all bastards

You regret you made me, it’s too late to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

(It's too late to save me)

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me, to save me

(It's too late to save me)

To save me, to save me, to save me, to save me

(It's too late to save me)

To save me, to save me, to save me, to save me

To save me, to save me, to save me…

And now I’ve been gone for so long

I can’t remember who was wrong

All innocence is long gone

I pledge allegiance to a world of disbelief where I belong

A walking disaster, the son of all bastards

You regret you made me, it’s too late to save me

I will be home in a while, you don’t have to say a word

I can’t wait to see you smile, wouldn’t miss it for the world

I will be home in a while, you don’t have to say a word

I can’t wait to see you smile, wouldn’t miss it for the world

Ik ben een tijdje niet thuis geweest, ik weet zeker dat alles hetzelfde is

Papa en mama allebei in ontkenning, enig kind dat de schuld op zich neemt

Sorry mam, maar ik mis je niet, vader heeft geen naam die je verdient

Ik ben maar een kind zonder ambities, ik zou voor geen geld thuiskomen

Je zult nooit weten wat ik ben geworden, de koning van alles wat er is gezegd en

Klaar, de vergeten zoon

Deze stad is begraven in een nederlaag, ik loop door deze naamloze straten

Neem afscheid van iedereen terwijl ik val...

Aan het doodlopende eind begin ik de brug van onschuld te verbranden

Tevredenheid garandeerde een rampzalige ramp

Op een missie, nergens gebonden, remmingen ondergronds

Een ondiep graf dat ik helemaal zelf heb gegraven

En nu ben ik al zo lang weg

Ik kan me niet herinneren wie er fout was

Alle onschuld is allang voorbij

Ik beloof trouw aan een wereld van ongeloof waar ik thuishoor

Een wandelende ramp, de zoon van alle klootzakken

Je hebt spijt dat je me hebt gemaakt, het is te laat om me te redden

(Je hebt er spijt van dat je me hebt gemaakt, het is te laat om me te redden)

En hij zei: «Voor zover ik weet, zijn het maar stemmen in mijn hoofd»

Praat ik tegen mezelf omdat ik niet weet wat ik zojuist heb gezegd?»

En ze zei: "Ver is waar ik viel, misschien ben ik beter af dood"

Ben ik aan het einde van nergens, is dit zo goed als mogelijk?»

En nu ben ik al zo lang weg

Ik kan me niet herinneren wie er fout was

Alle onschuld is allang voorbij

Ik beloof trouw aan een wereld van ongeloof waar ik thuishoor

Een wandelende ramp, de zoon van alle klootzakken

Je hebt spijt dat je me hebt gemaakt, het is te laat om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

(Het is te laat om me te redden)

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

(Het is te laat om me te redden)

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

(Het is te laat om me te redden)

Om me te redden, om me te redden, om me te redden, om me te redden

Om mij te redden, om mij te redden, om mij te redden...

En nu ben ik al zo lang weg

Ik kan me niet herinneren wie er fout was

Alle onschuld is allang voorbij

Ik beloof trouw aan een wereld van ongeloof waar ik thuishoor

Een wandelende ramp, de zoon van alle klootzakken

Je hebt spijt dat je me hebt gemaakt, het is te laat om me te redden

Ik ben zo weer thuis, je hoeft geen woord te zeggen

Ik kan niet wachten om je te zien lachen, ik zou het voor geen goud willen missen

Ik ben zo weer thuis, je hoeft geen woord te zeggen

Ik kan niet wachten om je te zien lachen, ik zou het voor geen goud willen missen