Backyard - Such Gold

Oh what a sight to be seen, I left my wits back up in a tree,

Where I used to climb before I was a teen.

Next to an old woman’s cat and a young man’s dreams

And we’re all waiting for them to fall into our hands.

Will we learn to climb or keep standing at the base, shouting our demands?

And no one is listening yet we scream, let us have our own lives back.

There’s something I’ve been missing and I would love to ask:

Do you ever feel ashamed enough to say,

That this life we live is flying us first class to an early grave?

And do you ever find your own reality above your head swaying in the breeze?

Our voices shake the trunk we stand in front of but it never breaks.

Gravity is holding us down and it’s raising the stakes for me.

And we’re all waiting for our lives to fall back into our hands.

Will we learn to climb or keep standing at the base, singing?

Do you ever feel ashamed enough to say,

That this life we life live is flying us first class to an early grave?

And will I find my own reality right where I want it to be?

We climbed so far,

We got what we came for.

And in the end,

This backyard isn’t mine anymore.

Oh wat een spektakel om gezien te worden, ik liet mijn verstand achter in een boom,

Waar ik vroeger klom voordat ik een tiener was.

Naast de kat van een oude vrouw en de dromen van een jonge man

En we wachten allemaal tot ze in onze handen vallen.

Zullen we leren klimmen of aan de basis blijven staan ​​en onze eisen schreeuwen?

En niemand luistert, maar we schreeuwen, laten we ons eigen leven terugkrijgen.

Er is iets dat ik heb gemist en dat ik graag zou willen vragen:

Schaam je je ooit genoeg om te zeggen:

Dat dit leven dat we leiden ons eerste klas naar een vroeg graf brengt?

En heb je ooit je eigen realiteit boven je hoofd zien zwaaien in de wind?

Onze stemmen schudden de koffer waar we voor staan, maar hij breekt nooit.

De zwaartekracht houdt ons vast en het verhoogt de inzet voor mij.

En we wachten allemaal tot ons leven weer in onze handen valt.

Zullen we leren klimmen of blijven staan ​​aan de basis, zingend?

Schaam je je ooit genoeg om te zeggen:

Dat dit leven dat we leven ons eerste klas naar een vroeg graf brengt?

En zal ik mijn eigen realiteit vinden waar ik hem wil hebben?

We zijn tot nu toe geklommen,

We hebben waar we voor kwamen.

En uiteindelijk,

Deze achtertuin is niet meer van mij.