Kleid aus Rosen - Subway To Sally

Ein gutes Mädchen lief einst fort,

verliess der Kindheit schönen Ort;

verliess die Eltern und sogar

den Mann, dem sie versprochen war.

Vor einem Haus da blieb sie stehn,

darinnen war ein Mann zu sehn

der Bilder stach in nackte Haut,

da rief das gute Mädchen laut:

Meister, Meister gib mir Rosen,

Rosen auf mein weisses Kleid,

stech die Blumen in den blossen

unberührten Mädchenleib.

'Diese Rosen kosten Blut',

sprach der Meister sanft und gut,

'enden früh dein junges Leben,

will dir lieber keine geben.'

Doch das Mädchen war vernarrt,

hat auf Knien ausgeharrt

bis er nicht mehr widerstand

und die Nadeln nahm zur Hand.

Meister, Meister gib mir Rosen …

Und aus seinen tiefen Stichen

wuchsen Blätter, wuchsen Blüten,

wuchsen unbekannte Schmerzen

in dem jungen Mädchenherzen.

Später hat man sie gesehn,

einsam an den Wassern stehn.

Niemals hat man je erfahr’n,

welchen Preis der Meister nahm.

Meister, Meister gib mir Rosen …

Een braaf meisje liep ooit weg

verliet de prachtige plek van de kindertijd;

verliet de ouders en zelfs

de man aan wie ze was beloofd.

Ze stopte voor een huis

een man kon worden gezien binnen

de beelden doorboorden de blote huid,

toen riep de brave meid luid:

meester, meester geef me rozen,

rozen op mijn witte jurk

prik de bloemen bloot

ongerepte meisjeslichaam.

'Deze rozen kosten bloed',

sprak de meester zacht en goed,

'eindig vroeg met je jonge leven,

Ik geef je er liever geen.'

Maar het meisje was verliefd

bleef op zijn knieën

totdat hij zich niet meer verzette

en pakte de naalden.

Meester, meester, geef me rozen...

En uit zijn diepe steken

groeide bladeren, groeide bloemen,

onbekende pijnen groeiden

in het hart van het jonge meisje.

Ze werd later gezien

sta eenzaam aan het water.

Men heeft nog nooit meegemaakt

welke prijs de meester nam.

Meester, meester, geef me rozen...