Aufstieg - Subway To Sally

Wir sind so hoch gestiegen,

so hoch wie Adler fliegen,

hier oben ist die Luft so dünn und kalt.

Kein Mensch war je hier oben,

hier wo die Stürme toben,

wo Eis uns peitscht mit stählerner Gewalt.

Wir gehn auf schmalem Grat,

wir folgen keinem Pfad,

wir steigen immer weiter auf.

Die Luft verfärbt sich bunt,

schmeckt wie Metall im Mund,

das Blut rauscht uns im Kopf.

Wir steigen immer weiter auf

bis zur Sonne!

Der Lahme führt den Blinden,

wir suchen nicht, wir finden

und schreiten dabei immer weiter fort.

Jahrhundert für Jahrhundert,

verwundet und verwundert

und Zeit ist für uns mehr als nur ein Wort.

Wir gehn auf schmalem Grat…

Wir sind hier oben längst allein,

kein Freund kein Bruder holt uns ein,

wir kämpfen uns durch unberührten Schnee,

das Licht tut unseren Augen weh,

Uns plagen manchmal Zweifel in der Nacht,

doch nichts hat uns vom Weg je abgebracht.

Wir steigen immer weiter auf und auf

bis zur Sonne!

We zijn zo hoog geklommen

zo hoog als adelaars vliegen,

de lucht is hier zo ijl en koud.

Niemand is hier ooit geweest

hier waar de stormen woeden,

waar ijs ons met staalhard geweld zweept.

We lopen een fijne lijn

we volgen geen pad

we blijven stijgen.

De lucht verandert van kleur,

smaakt naar metaal in de mond,

het bloed giert in onze hoofden.

We blijven klimmen

op naar de zon!

De lamme leidt de blinde,

we zoeken niet, we vinden

en blijf vorderen.

eeuw na eeuw

gewond en verbaasd

en tijd is meer dan alleen een woord voor ons.

We lopen een fijne lijn...

We zijn hier al heel lang alleen

geen vriend, geen broer haalt ons in,

we vechten ons een weg door ongerepte sneeuw,

het licht doet pijn aan onze ogen

Soms plagen ons 's nachts twijfels,

maar niets heeft ons ooit van het pad afgebracht.

We blijven stijgen en stijgen

op naar de zon!