Later That Year - Straylight Run

I’m tired.

Cynical and broken, but wiser.

Heavy with a sense of resentment,

but i used to be so much different,

I used to have so much faith

when I started.

You knew that I always meant it.

I knew I could make a difference,

I struggled to be heard

and then finally, one day people started listening.

and I knew it but as soon as it began it was ruined.

A slow descent from unique to routine,

over and over,

«just do it again and this time with feeling».

The spotlight.

The focus on the friends and the feelings.

That made those stupid songs all worth singing.

And don’t you say a word

unless you’re pretty sure that you want it analyzed.

So we drove

for what seemed like days

over roads

and four lane highways.

We said all we had to say

and I realized in time that it didn’t mean anything.

Never,

not ever again.

Not like that.

«It's only a matter of time».

Ik ben moe.

Cynisch en gebroken, maar wijzer.

Zwaar met een gevoel van wrok,

maar ik was zo veel anders,

Ik had zoveel vertrouwen

toen ik begon.

Je wist dat ik het altijd meende.

Ik wist dat ik het verschil kon maken,

Ik had moeite om gehoord te worden

en toen eindelijk, op een dag begonnen mensen te luisteren.

en ik wist het, maar zodra het begon was het verpest.

Een langzame afdaling van uniek naar routine,

opnieuw en opnieuw,

"doe het gewoon nog een keer en deze keer met gevoel".

Het spotlicht.

De focus op de vrienden en de gevoelens.

Dat maakte die stomme liedjes het zingen allemaal waard.

En zeg je geen woord?

tenzij u er vrij zeker van bent dat u het wilt laten analyseren.

Dus we reden

voor wat leek op dagen

over wegen

en vierbaans snelwegen.

We hebben alles gezegd wat we te zeggen hadden

en ik realiseerde me op tijd dat het niets betekende.

Nooit,

nooit meer.

Niet zo.

"Het is slechts een kwestie van tijd".