The Day Before You Came - Steven Wilson

Must have left my house at eight, because I always do.

My train, I’m certain, left the station just when it was due.

I must have read the morning paper going into town,

and having gotten through the editorial, no doubt I must have frowned.

I must have made my desk around a quarter after nine,

with letters to be read, and heaps of papers waiting to be signed.

I must have gone to lunch at half past twelve or so,

the usual place, the usual bunch.

And still, on top of this, I’m pretty sure it must have rained.

The day before you came.

I must have lit my seventh cigarette at half past two.

And at the time I never even noticed I was blue.

I must have kept on dragging through the business of the day

without really knowing anything, I hid a part of me away.

At five I must have left, there’s no exception to the rule,

a matter of routine, I’ve done it ever since I finished school.

The train back home again,

undoubtedly I must have read the evening paper then.

Oh yes, I’m sure my life was well within its usual frame.

The day before you came.

Must have opened my front door at eight o’clock or so,

and stopped along the way to buy some Chinese food to go.

I’m sure I had my dinner watching something on TV.

There’s not, I think, a single episode of Dallas that I didn’t see.1

I must have gone to bed around a quarter after ten.

I need a lot of sleep, and so I like to be in bed by then.

I must have read a while;

the latest one by Marilyn French or something in that style2

It’s funny, but I had no sense of living without aim.

The day before you came.

And turning out the light,

I must have yawned and cuddled up for yet another night.

And rattling on the roof I must have heard the sound of rain.

The day before you came.

Moet om acht uur de deur uit zijn gegaan, want dat doe ik altijd.

Mijn trein, daar ben ik zeker van, verliet het station net toen het moest.

Ik moet de ochtendkrant gelezen hebben toen ik naar de stad ging,

en nu ik door de redactie ben gekomen, moet ik ongetwijfeld gefronst hebben.

Ik moet mijn bureau rond kwart over negen hebben gemaakt,

met brieven om te lezen en stapels papieren die wachten om te worden ondertekend.

Ik moet om half twaalf zijn gaan lunchen,

de gebruikelijke plaats, de gebruikelijke groep.

En toch ben ik er vrij zeker van dat het geregend moet hebben.

De dag voordat je kwam.

Ik moet om half twee mijn zevende sigaret hebben opgestoken.

En toen merkte ik niet eens dat ik blauw was.

Ik moet door de zaken van de dag zijn blijven slepen

zonder echt iets te weten, verborg ik een deel van mezelf.

Om vijf uur moet ik vertrokken zijn, er is geen uitzondering op de regel,

een kwestie van routine, ik doe het al sinds ik klaar ben met school.

De trein weer naar huis,

ongetwijfeld moet ik toen de avondkrant hebben gelezen.

Oh ja, ik weet zeker dat mijn leven ruim binnen het gebruikelijke kader was.

De dag voordat je kwam.

Moet mijn voordeur om acht uur of zo hebben geopend,

en stopte onderweg om wat Chinees eten te kopen om te gaan.

Ik weet zeker dat ik mijn avondeten heb gehad terwijl ik naar iets op tv keek.

Ik denk dat er geen enkele aflevering van Dallas is die ik niet heb gezien

Ik moet rond kwart over tien naar bed zijn gegaan.

Ik heb veel slaap nodig en daarom lig ik graag tegen die tijd in bed.

Ik moet een tijdje hebben gelezen;

de nieuwste van Marilyn French of iets in die stijl2

Het is grappig, maar ik had geen zin om zonder doel te leven.

De dag voordat je kwam.

En het licht uitdoen,

Ik moet nog een nacht gegaapt en geknuffeld hebben.

En ratelend op het dak moet ik het geluid van regen hebben gehoord.

De dag voordat je kwam.