Мальчик-задира - Стас Михайлов

Наше счастье летает над пропастью,

Жизнь уставшая дышит едва.

Я живу между страстью и совестью,

И разлука считает года.

Звёзды, падая с неба, сгорают —

Тихо плачут незримой слезой.

Припев:

Унесите меня в моё детство —

В руки мамы, я мальчик-задира;

Дайте мне от простуды средство

И игрушку из детского мира.

Пожалейте немного, подбросьте!

-

Не хочу ни гадать, ни просить я.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Теребит меня память безропотно,

И колючки отравленных роз;

И судьба, озираясь неопытно

Беспокоиться стала всерьёз.

От меня отвернулась молодость,

Моё сердце не ждёт весны…

Припев:

Унесите меня в моё детство —

В руки мамы, я мальчик-задира;

Дайте мне от простуды средство

И игрушку из детского мира.

Пожалейте немного, подбросьте!

-

Не хочу ни гадать, ни просить я.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Пожалейте немного, подбросьте!

-

Не хочу ни гадать, ни просить я.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Пол земли облетели страдания,

Часть вины я забрал у души.

Я считал и считаю желания;

Я прошу — подожди, не спеши.

Время льётся, и жизнь — бестолковая,

От меня, усмехаясь, бежит.

Припев:

Унесите меня в моё детство —

В руки мамы, я мальчик-задира;

Дайте мне от простуды средство

И игрушку из детского мира.

Пожалейте немного, подбросьте!

-

Не хочу ни гадать, ни просить я.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Пожалейте немного, подбросьте!

-

Не хочу ни гадать, ни просить я.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Мои чувства живут на погосте, —

Тело просит: к себе приютите.

Ons geluk vliegt over de afgrond

Het vermoeide leven ademt nauwelijks.

Ik leef tussen passie en geweten

En scheiding telt de jaren.

De sterren, die uit de lucht vallen, branden op -

Huil stil met onzichtbare tranen.

Refrein:

Breng me terug naar mijn kindertijd

In de handen van mijn moeder ben ik een pestkop;

Geef me een remedie tegen verkoudheid

En een speeltje uit de kinderwereld.

Heb een beetje medelijden, geef het een kans!

-

Ik wil niet raden of vragen.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.

Mijn geheugen maakt me kapot,

En doornen van vergiftigde rozen;

En het lot, onervaren rondkijken

Ik werd serieus ongerust.

De jeugd heeft zich van mij afgekeerd,

Mijn hart wacht niet op de lente...

Refrein:

Breng me terug naar mijn kindertijd

In de handen van mijn moeder ben ik een pestkop;

Geef me een remedie tegen verkoudheid

En een speeltje uit de kinderwereld.

Heb een beetje medelijden, geef het een kans!

-

Ik wil niet raden of vragen.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.

Heb een beetje medelijden, geef het een kans!

-

Ik wil niet raden of vragen.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.

De vloer van de aarde was bedekt met lijden,

Ik nam een ​​deel van de schuld uit mijn ziel.

Ik telde en telde verlangens;

Ik vraag - wacht, haast je niet.

De tijd stroomt, en het leven is dom,

Van mij, glimlachend, rent hij weg.

Refrein:

Breng me terug naar mijn kindertijd

In de handen van mijn moeder ben ik een pestkop;

Geef me een remedie tegen verkoudheid

En een speeltje uit de kinderwereld.

Heb een beetje medelijden, geef het een kans!

-

Ik wil niet raden of vragen.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.

Heb een beetje medelijden, geef het een kans!

-

Ik wil niet raden of vragen.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.

Mijn gevoelens leven op het kerkhof, -

Het lichaam vraagt: zoek beschutting.