Есенину - Стас Михайлов

Не держи меня!

Не в последний раз.

Не держи меня!

Сердце мается.

Отпусти меня в предрассветный час

Под березами, да покаяться.

Побежит слеза и на землю пав,

Подниму глаза к Богу в небеса.

Сколько я грешил, сколько водки пил,

Сколько женщин мял, да стихов писал?

Больше не могу, страшно одному

Прожигать мне жизнь в буйственном бреду.

Помоги Господь, из не понятых

Стать частицею своей Родины!

Сердце просвети бедное мое,

Боже, счастье дай, если есть оно.

Нарыдаюсь всласть, поцелую мать

И пойду кутить, по Руси бродить.

Не держи меня!

Не в последний раз.

Не держи меня!

Сердце мается!

Houd me niet vast!

Niet voor de laatste keer.

Houd me niet vast!

Het hart schudt.

Laat me gaan in de kleine uurtjes

Onder de berken, ja, bekeer u.

Een traan zal lopen en op de grond vallen,

Ik zal mijn ogen opheffen naar God in de hemel.

Hoeveel ik zondigde, hoeveel wodka ik dronk,

Hoeveel vrouwen verfrommelden en schreven poëzie?

Ik kan het niet meer aan, ik ben alleen bang

Verbrand mijn leven in gewelddadig delirium.

Help de Heer, van de verkeerd begrepen

Word een deel van je moederland!

Verlicht mijn arme hart

God, geef geluk, als dat er is.

Ik snik naar hartelust, kus mijn moeder

En ik ga op spree, dwalen door Rusland.

Houd me niet vast!

Niet voor de laatste keer.

Houd me niet vast!

Het hart klopt!