Poi ti lascierò dormire - Stadio

Ho consumato gli occhi su quella tua fotografia

so che ti si può sfiorare mai afferrare

in quest’angolo di paradiso

sei così perfetta che ho paura di sfiorarti

e sono pronto a perdere ma non a perderti

e se l’amare è una colpa mi costituirò

noi saremo sempre quella canzone

quando mi avrai dimenticato io ti ricorderò

E ti prendi il cuore

capelli di medusa avvolgono il mio viso stanco

le parole sono lame e lacrime dal cielo

siamo due bambini che giocano e poi si rincorrono

tra ghiaia ed asfalto

sull’erba di Marzo noi mai così felici

Ho maledetto i giorni… quando non arrivavi mai

rinchiuso in un oblio che io non sentivo mio

sfioro la curva il profilo dell’ombra sul muro

non sono sicuro che sia tutto vero

per giunta non posso chiamarti amore

E mi invadi gli occhi

sei fiume in piena e rompi gli argini

e allora mi incanto, rallento un momento

mi chiedo se domani sarà ancora uguale

stretta sui miei polsi

nel buio tanta luce può accecare

ma un attimo ancora, risvegliami ancora

e poi ti lascerò dormire

e poi ti lascerò dormire

e poi ti lascerò dormire.

Ik heb mijn ogen verspild aan die foto van jou

Ik weet dat je nooit kunt aanraken

in deze hoek van het paradijs

je bent zo perfect dat ik bang ben om je aan te raken

en ik ben klaar om te verliezen, maar niet om jou te verliezen

en als liefhebben een fout is, zal ik mezelf aangeven

we zullen altijd dat liedje zijn

als je me vergeet, zal ik je herinneren

En je neemt je hart

kwallenhaar wikkelt zich om mijn vermoeide gezicht

woorden zijn messen en tranen uit de hemel

we zijn twee kinderen die spelen en dan achter elkaar aan zitten

tussen grind en asfalt

op het gras van maart zijn we nog nooit zo blij

Ik vervloekte de dagen... toen je nooit kwam

opgesloten in een vergetelheid die ik niet de mijne voelde

Ik raak de ronding van het schaduwprofiel op de muur aan

Ik weet niet zeker of het allemaal waar is

bovendien kan ik je geen liefde noemen

En je valt mijn ogen binnen

je bent een rivier in vloed en je breekt de oevers

en dan ben ik betoverd, ik vertraag even

Ik vraag me af of morgen nog hetzelfde zal zijn

strak om mijn polsen

in het donker kan zoveel licht je verblinden

maar nog even, maak me weer wakker

en dan laat ik je slapen

en dan laat ik je slapen

en dan laat ik je slapen.