E Mi Alzo Sui Pedali - Stadio

Io sono un campione questo lo so

È solo questione di punti di vista

In questo posto dove io sto

Mi chiamano Marco, Marco il ciclista

Ma è che alle volte si perde la strada

Perché prima o poi ci sono brutti momenti

Non so neppure se ero un pirata

Strappavo la vita col cuore e coi denti

E se ho sbagliato non me ne son reso conto

Ho preso le cose fin troppo sul serio

Ho preso anche il fatto di aver ogni tanto

Esagerato per sentirmi più vero

E ora mi alzo sui pedali come quando ero bambino

Dopo un po' prendevo il volo dal cancello del giardino

E mio nonno mi aspettava senza dire una parola

Perché io e la bicicletta siamo una cosa sola

E mi rialzo sui pedali ricomincio la fatica

Poi abbraccio i miei gregari passo in cima alla salita

Perché quelli come noi hanno voglia di sognare

E io dal passo del Pordoi chiudo gli occhi e vedo il mare

E vedo te… e aspetto te…

Adesso mi sembra tutto distante

La maglia rosa e quegli anni felici

E il Giro d’Italia e poi il Tour de France

Ed anche gli amici che non erano amici

Poi di quel giorno ricordo soltanto

Una stanza d’albergo ed un letto disfatto

E sono sicuro di avere anche pianto

Ma sono sparito in quell’attimo esatto

E ora mi alzo sui pedali all’inizio dello strappo

Mentre un pugno di avversari si è piantato in mezzo al gruppo

Perché in fondo una salita è una cosa anche è normale

Assomiglia un po' alla vita devi sempre un po' lottare

E mi rialzo sui pedali con il sole sulla faccia

E mi tiro su gli occhiali al traguardo della tappa

Ma quando scendo dal sellino sento la malinconia

Un elefante magrolino che scriveva poesie

Solo per te… solo per te…

Io sono un campione questo lo so

Un po' come tutti aspetto il domani

In questo posto dove io sto

Chiedete di Marco, Marco Pantani

(Grazie a lucky186 per questo testo)

Ik ben een kampioen, dat weet ik

Het is gewoon een kwestie van standpunt

Op deze plek waar ik ben

Ze noemen me Marco, Marco de fietser

Maar het is dat we soms de weg kwijtraken

Omdat er vroeg of laat slechte tijden zijn

Ik weet niet eens of ik een piraat was

Ik scheurde door het leven met mijn hart en tanden

En als ik het mis had, had ik het niet in de gaten

Ik nam de dingen te serieus

Ik nam ook het feit aan dat ik zo nu en dan

Overdreven om meer echt te voelen

En nu sta ik op de pedalen zoals toen ik een kind was

Na een tijdje nam ik de vlucht van het tuinhek

En mijn grootvader wachtte op me zonder een woord te zeggen

Omdat de fiets en ik één zijn

En ik sta op de pedalen ik begin de vermoeidheid weer

Dan omhels ik mijn wingmen stap op de top van de klim

Omdat mensen zoals wij willen dromen

En vanaf de Pordoi pas sluit ik mijn ogen en zie ik de zee

En ik zie je... en ik wacht op je...

Nu lijkt alles mij ver weg

De roze trui en die gelukkige jaren

En de Giro d'Italia en dan de Tour de France

En ook vrienden die geen vrienden waren

Dan herinner ik me alleen die dag

Een hotelkamer en een onopgemaakt bed

En ik weet zeker dat ik ook heb gehuild

Maar ik verdween op dat exacte moment

En nu sta ik op de pedalen aan het begin van de traan

Terwijl een handvol tegenstanders zich midden in de groep plaatste

Want klimmen is tenslotte één ding en ook normaal

Het is een beetje zoals het leven, je moet altijd een beetje worstelen

En ik sta op de pedalen met de zon op mijn gezicht

En ik zette mijn bril op bij de finish van de etappe

Maar als ik van de stoel afstap voel ik me melancholiek

Een magere olifant die poëzie schreef

Alleen voor jou... alleen voor jou...

Ik ben een kampioen, dat weet ik

Een beetje alsof iedereen op morgen wacht

Op deze plek waar ik ben

Vraag naar Marco, Marco Pantani

(Met dank aan lucky186 voor deze tekst)