Под прицелом - ST

Взятый под прицел он,

Умирал, но пел он.

Обводили мелом,

Люди его тело.

Раненый в сердце на вылет,

Врачи диагностировали перелом крыльев.

Его глаза уставшие от пыли,

Скрывали темные очки поверх сухожилий.

Минуты застыли в морщинах,

Освобожденный Джанго, Тарантино.

Длинные паузы, выстрелы в спину,

Стрелы Святого Валентина.

Он играл стиснувши струны от боли,

Все чаще дежестив веселого застолья.

Его встречали и с солью и хлебом,

Закрытые мероприятия под открытом небом.

А он им пел, как когда-то в подъезде,

Свою история зависимости и болезни.

Словно на клетке лестничной стоя,

Чувство полета, чувство шестое.

Припев:

Взятый под прицел он,

Умирал, но пел он.

Умирал, но пел.

Обводили мелом,

Люди его тело,

А он дальше пел.

Доброе утро в прокуренной кухне,

Где никогда не тухнет лампочка Ильича.

Причал надежды, увера за пазухой в бухте,

Распахнутые двери на оборот ключ.

Молчание затянулось и выпустило дым,

К святым, так тянутся грешные души.

Лучше не понятным, чем понятым,

Он выворачивал чувства наружу.

Простуженный и продутый он пел,

Шипел виниловозеленым змеем.

Двадцатка легких ушла на расстрел,

Он шел, ведь его где-то ждала посильнее.

Музыка, как способ свести с жизнью счеты,

Шестое чувство, чувство полета.

Выше высоток над крышами зданий,

Криком души оборвалось молчание.

Припев:

Взятый под прицел он,

Умирал, но пел он.

Умирал, но пел.

Обводили мелом,

Люди его тело,

А он дальше пел.

Взятый под прицел он,

Умирал, но пел он.

Умирал, но пел.

Обводили мелом,

Люди его тело,

А он дальше пел.

Взятый под прицел он,

Умирал, но пел он.

Умирал, но пел.

Обводили мелом,

Люди его тело,

А он дальше пел.

Hij wordt onder het wapen genomen,

Hij was stervende, maar hij zong.

omcirkeld in krijt,

Mensen zijn lichaam.

Gewond in het hart voor een vlucht,

Artsen stelden een breuk van de vleugels vast.

Zijn ogen zijn moe van het stof,

Verborgen donkere bril over de pezen.

Minuten bevroor in rimpels,

Django ontketend, Tarantino.

Lange pauzes, schoten in de rug,

Pijlen van Sint Valentijn.

Hij speelde de snaren balde van de pijn,

Steeds dezestivus vrolijk feest.

Hij werd begroet met zout en brood,

Gesloten buitenevenementen.

En hij zong voor hen, zoals eens bij de ingang,

Je geschiedenis van verslaving en ziekte.

Alsof je op een trappenhuis staat,

Het gevoel van vluchten, het zesde zintuig.

Refrein:

Hij wordt onder het wapen genomen,

Hij was stervende, maar hij zong.

Hij stierf, maar hij zong.

omcirkeld in krijt,

Mensen zijn lichaam

En hij bleef zingen.

Goedemorgen in een rokerige keuken

Waar de gloeilamp van Iljitsj nooit uitgaat.

Pier van hoop, geloof in de boezem in de baai,

Open deuren bij het omdraaien van de sleutel.

De stilte sleepte voort en blies rook uit,

Zo worden zondige zielen naar de heiligen getrokken.

Beter niet begrepen dan begrepen

Hij zette zijn gevoelens uit.

Koud en uitgeblazen, zong hij,

Hij siste als een vinylgroene slang.

Twintig longen werden neergeschoten,

Hij liep, want er wachtte een sterkere plek op hem.

Muziek als een manier om rekeningen te vereffenen met het leven,

Zesde zintuig, gevoel van vlucht.

Boven de wolkenkrabbers boven de daken van gebouwen,

De stilte brak met een schreeuw uit het hart.

Refrein:

Hij wordt onder het wapen genomen,

Hij was stervende, maar hij zong.

Hij stierf, maar hij zong.

omcirkeld in krijt,

Mensen zijn lichaam

En hij bleef zingen.

Hij wordt onder het wapen genomen,

Hij was stervende, maar hij zong.

Hij stierf, maar hij zong.

omcirkeld in krijt,

Mensen zijn lichaam

En hij bleef zingen.

Hij wordt onder het wapen genomen,

Hij was stervende, maar hij zong.

Hij stierf, maar hij zong.

omcirkeld in krijt,

Mensen zijn lichaam

En hij bleef zingen.