Письмо к женщине - ST

На фото Сергей Есенин

Вы помните?

Вы все, конечно, помните,

Как я стоял, приблизившись к стене.

Взволнованно ходили вы по комнате

И что-то резкое в лицо бросали мне!

Вы говорили: Нам пора расстаться,

Что вас измучила моя шальная жизнь;

Что вам пора за дело приниматься,

А мой удел — катиться дальше, вниз!

Любимая!

Меня вы не любили.

Не знали вы, что в сонмище людском

Я был, как лошадь, загнанная в мыле,

Пришпоренная смелым ездоком.

Не знали вы, что я в сплошном дыму,

В развороченном бурей быте

С того и мучаюсь, что не пойму —

Куда несет нас рок событий.

Тогда и я, под дикий шум,

Но зрело знающий работу,

Спустился в корабельный трюм,

Чтоб не смотреть людскую рвоту.

Тот трюм был — Русским кабаком;

И я склонился над стаканом,

Чтоб, не страдая ни о ком,

Себя сгубить в угаре пьяном.

Любимая!

Я мучил вас,

У вас была тоска в глазах усталых:

Что я пред вами напоказ

Себя растрачивал в скандалах.

Но вы не знали, что в сплошном дыму,

В развороченном бурей быте

С того и мучаюсь, что не пойму,

Куда несет нас рок событий…

Op de foto Sergey Yesenin

Weet je nog?

Natuurlijk herinneren jullie het zich allemaal nog

Hoe ik stond, de muur naderend.

Je liep opgewonden door de kamer

En ze gooiden iets scherps in mijn gezicht!

Je zei: het is tijd voor ons om uit elkaar te gaan,

Dat mijn gekke leven je heeft gekweld;

Dat het tijd is om aan de slag te gaan,

En mijn lot is om verder naar beneden te rollen!

Schat!

Je hield niet van me.

Dat wist je niet tussen de mensenmassa

Ik was als een paard gedreven in zeep,

Aangespoord door een dappere ruiter.

Je wist niet dat ik in volledige rook ben,

In een leven verscheurd door een storm

Daarom lijd ik dat ik het niet begrijp -

Waar de rots der gebeurtenissen ons brengt.

Toen ik, tot het wilde geluid,

Maar volwassen kennende het werk,

Ging naar beneden in het ruim van het schip,

Om niet te kijken naar het braken van mensen.

Dat ruim was een Russische herberg;

En ik boog me over het glas,

Zodat, zonder over wie dan ook te lijden,

Om jezelf te vernietigen in een dronken woede.

Schat!

ik heb je gemarteld

Je had verlangen in de vermoeide ogen:

Wat laat ik je zien

Hij verspilde zichzelf aan schandalen.

Maar dat wist je niet in de dikke rook

In een leven verscheurd door een storm

Daarom lijd ik dat ik het niet begrijp

Waar de rots der gebeurtenissen ons brengt...