Vicky Verky - Squeeze

With her hair up in his fingers,

The fish and chips smell lingers.

Under amber street lamps,

She hold the law in her hands.

The moistness of the damp night

Falls silent through the lamp light.

Although she’s only 14,

She really knows her courting.

And up the railway sidings,

There’s him and her.

They’re lying.

Hand in hand, they whisper,

«You're my Mrs.»

«I'm your Mr.»

The moon was white and virgin,

And she was on the turning.

Remember your first nibble.

When best friends were so little?

They really trooped the colours

When walking with each other.

And all her mates would giggle,

As lady-like she’d wiggle.

All along the high street,

They’d spalsh out on an ice cream.

He’d sometimes really treat her,

When he’d done his mother’s meter.

Well, he went off to Borstal.

He said that he was forced to

Rob the flats of hi-fis,

Cause she was ill and she would cry.

Each morning, she got sicker.

Her mother sometimes hit her.

If she’d have known the story,

She would have been so sorry.

He received a letter and admitted it,

There was nothing else to do but get rid of it.

Lonely in his dormitory, he’d sit and stare.

Was this for real?

And was it really fair?

Summer came, so they went

Down to the coast in his tent.

She cooked upon his primer

And sampled local cider.

She told him in his rucksack,

«I think I want that chance back

To be perhaps the one who

Will forever love you.»

Met haar haar tussen zijn vingers,

De geur van fish and chips blijft hangen.

Onder amberkleurige straatlantaarns,

Ze heeft de wet in handen.

De vochtigheid van de vochtige nacht

Valt stil door het lamplicht.

Ook al is ze pas 14,

Ze kent haar verkering echt.

En op de opstelsporen,

Daar is hij en zij.

Ze liegen.

Hand in hand fluisteren ze,

«U bent mijn mevrouw»

«Ik ben uw meneer»

De maan was wit en maagdelijk,

En ze was op de afslag.

Denk aan je eerste knabbel.

Toen beste vrienden zo klein waren?

Ze hebben echt de kleuren getrotseerd

Als je met elkaar wandelt.

En al haar vrienden zouden giechelen,

Als een dame zou ze wiebelen.

Langs de hoofdstraat,

Ze zouden smullen van een ijsje.

Soms behandelde hij haar echt,

Toen hij de meter van zijn moeder had gedaan.

Nou, hij ging naar Borstal.

Hij zei dat hij gedwongen was om

Beroof de flats van hifi,

Omdat ze ziek was en zou huilen.

Elke ochtend werd ze zieker.

Haar moeder sloeg haar soms.

Als ze het verhaal had geweten,

Ze zou zo spijt hebben gehad.

Hij ontving een brief en gaf toe,

Er zat niets anders op dan er vanaf te komen.

Eenzaam in zijn slaapzaal zat hij te staren.

Was dit echt?

En was het echt eerlijk?

De zomer kwam, dus ze gingen

Naar de kust in zijn tent.

Ze kookte op zijn primer

En proefde lokale cider.

Ze vertelde hem in zijn rugzak,

"Ik denk dat ik die kans terug wil"

Om misschien degene te zijn die

Zal voor altijd van je houden.»