Without Others - Spiral

One hot afternoon beneath the scorching sun

a small puddle in his rotten garden reveals

the corner of an unused safe and deep within

lies a lost hope for a lonely old scientist who

has forgotten his art but he remembers

his daughter’s small hand.

Birds whistle in summer’s new foliage.

stray dogs lap up rain puddles in the road.

and his heart beats fast

with the promise of rebirth.

now the houses are unstable

so he has to build his own.

And the food is all gone

but the ground can produce.

And he remembers every piece

of food he ever threw away.

And he’s haunted by all the

clothing he used to ignore.

And slowly, day after day,

he begins to hate who he was.

And he can never go home.

And she’s gone forever.

And he can’t refuse

this new life he’s been given.

but his eyes are open

to every small change.

And his heart it breaks

with every passing day.

And he can’t help

but to wonder aloud

if this punishment

has gone too far.

And without others

he can’t quite tell

if he’s really here

or if this is all something

he’s imagined.

And he’s forced to eat old memories

and lick his greasy fingers.

And every morsel is so empty

and his stomach grumbles

after every bite.

But his heart fills,

drop by drop,

as he relives his old life.

But deep within the decayed old safe

he finds a sealed container

that holds the blueprint of the life

he created and later destroyed.

Op een hete middag onder de brandende zon

een kleine plas in zijn verrotte tuin onthult

de hoek van een ongebruikte kluis en diep van binnen

ligt een verloren hoop voor een eenzame oude wetenschapper die...

is zijn kunst vergeten, maar hij herinnert het zich

de kleine hand van zijn dochter.

Vogels fluiten in het nieuwe blad van de zomer.

zwerfhonden likken regenplassen op de weg op.

en zijn hart klopt snel

met de belofte van wedergeboorte.

nu zijn de huizen instabiel

dus hij moet zijn eigen bouwen.

En het eten is allemaal op

maar de grond kan produceren.

En hij herinnert zich elk stuk

voedsel dat hij ooit heeft weggegooid.

En hij wordt achtervolgd door alle

kleding die hij negeerde.

En langzaam, dag na dag,

hij begint te haten wie hij was.

En hij kan nooit naar huis gaan.

En ze is voor altijd weg.

En hij kan niet weigeren

dit nieuwe leven dat hem is gegeven.

maar zijn ogen zijn open

voor elke kleine verandering.

En zijn hart breekt

met elke dag die voorbijgaat.

En hij kan het niet helpen

maar om je hardop af te vragen

als deze straf

te ver is gegaan.

En zonder anderen

hij kan het niet helemaal zeggen

als hij er echt is

of als dit allemaal iets is

hij is verbeeld.

En hij moet oude herinneringen opeten

en zijn vette vingers likken.

En elke hap is zo leeg

en zijn maag knort

na elke hap.

Maar zijn hart vult,

druppel voor druppel,

terwijl hij zijn oude leven herbeleeft.

Maar diep in de vervallen oude kluis

hij vindt een verzegelde container

die de blauwdruk van het leven bevat

hij heeft gemaakt en later vernietigd.