Shoot the Messenger - SOLE

experts: go home, nothing to see, not here, not forever.

the 90's thinking man, 2002 dead man in us all.

in search for volunteers for the death of passion, and it put nipples in the sky, the womb is all around us.

the alien racetrack is us.

afraid to make eye contact is us.

walking blindly, counting credits we’ll never see,

green balloons carry your cars away to plant in egypt

to be a plant in the sidewalk of a wheelchair

race car driver.

watery world, watery days;

the water in my brain makes it hard to spot dry land, but i will fly again,

fall again, but never on my pen.

these eyes have seen one too many movies

and i fear my parents counterprogramming outlived their own.

there was no training for the hunt,

but i put up a tent to daydream in (to daydream in).

the freedom fighter calls life a nuclear nightmare.

and if you don’t like the tone of my sinking ship,

pray for me while i cry for you.

whoever i can’t kill, my daughter will.

and at night, in complete silence, i can convince myself i’m psychic

as i walk through berkeley and wish i had a cause.

i know it’s bullshit, but it’s all i can believe in.

the more time i spend staring at people who never dare to stare,

i also know it isn’t hopeless if i’m thinking this.

and avoiding cliche is like lying in my living room,

staring at the ceiling, complaining about how ugly that it’s getting.

only two of my childhood friends escaped the experiment,

some were killed, some became killers.

some mourn a lack of ambition through parents

who passsed on the nest 'til there were no worms left.

the successful went on to go to college then do nothing;

if you’re their fool, you’re everyone’s fool and no one’s friend.

it’s a native american thing, you’d never understand why

i’ve learned to eat pain like a sunday snack,

march to no tune, and got a collar and doggy biscuit.

tim holland on shattuck on a roman holiday…

self-taught master of sleepless hallucination.

loveless thinking pill, make me eat my own vomit;

learn it to dance for my sister’s dog sake,

my mother’s mother, and my father’s veins sake.

they all wanna spill my guts into the street and wrestle me in it

like i can’t digest what i can’t swallow

for all the loveless pedestrians holding bloodless hands.

and when alone with death for the first time, but realize it was there all

along.

the amusement park lines aren’t as good as the in-my-head-lines:

this is my newest installment in my latest last will and testament series.

i see people who try too hard to be themselves

and wanna throw them lines like no one is themselves,

follow your guts to traffic.

'cause your remote control dreams are worth more to you than to them.

you have to believe me, i wrote this with a pink pen

and my face never goes red when they ask what it means.

misunderstand me in your perfect pose, while plastic seats scream, «your excellence,»

your pretty putty padded ass.

well-trained men learned to worship the lovenessness all around;

shallowness is quite becoming.

all the parts of life that are not mind-numbing experiences,

throw your hats off to those of us who can run off cheap batteries and wine.

we’d love to run you off the road and write a book about it.

if you stood between the day the little pig took the big pigs out to dinner

to eat them with barren hands

that done wrote ten million words and never got my point across.

like people afraid to be different wanna make a difference.

most nights i sleep alone and freezing and have no dreams.

tonight is different: awake and freezing, i have no skin

left for my parachute.

this advice isn’t for you, it’s for me;

in my stomach forever.

tomorrow they’ll forget me 'cause i never learned to kill for oil but then

again,

i never learned to sit still and probably never will.

feel the need to hide these beautiful places until my rich man’s death bed.

we can’t sleep, i can’t write at all in my room 'cause i had a girl there once,

and the moral of the story is…

and the moral of the story is…(there is no story).

experts: ga naar huis, niets te zien, niet hier, niet voor altijd.

de jaren 90 denkende man, 2002 dode man in ons allemaal.

op zoek naar vrijwilligers voor de dood van passie, en het zette tepels in de lucht, de baarmoeder is overal om ons heen.

de buitenaardse racebaan zijn wij.

bang om oogcontact te maken is ons.

blind lopen, credits tellen die we nooit zullen zien,

groene ballonnen dragen je auto's weg om in egypte te planten

een plant zijn op het trottoir van een rolstoel

autocoureur.

waterige wereld, waterige dagen;

het water in mijn hersenen maakt het moeilijk om droog land te zien, maar ik zal weer vliegen,

weer vallen, maar nooit op mijn pen.

deze ogen hebben een film te veel gezien

en ik vrees dat de tegenprogrammering van mijn ouders de hunne heeft overleefd.

er was geen training voor de jacht,

maar ik heb een tent opgezet om in te dagdromen (om in te dagdromen).

de vrijheidsstrijder noemt het leven een nucleaire nachtmerrie.

en als je de toon van mijn zinkend schip niet aanstaat,

bid voor mij terwijl ik om jou huil.

wie ik niet kan doden, zal mijn dochter doen.

en 's nachts, in volledige stilte, kan ik mezelf ervan overtuigen dat ik paranormaal begaafd ben

terwijl ik door Berkeley loop en wou dat ik een reden had.

ik weet dat het onzin is, maar het is alles waar ik in kan geloven.

hoe meer tijd ik besteed aan het staren naar mensen die nooit durven te staren,

ik weet ook dat het niet hopeloos is als ik dit denk.

en clichés vermijden is als in mijn woonkamer liggen,

staren naar het plafond, klagend over hoe lelijk het wordt.

slechts twee van mijn jeugdvrienden ontsnapten aan het experiment,

sommigen werden gedood, sommigen werden moordenaars.

sommigen rouwen om een ​​gebrek aan ambitie door ouders

die het nest doorgaf tot er geen wormen meer waren.

de succesvolle ging naar de universiteit en deed vervolgens niets;

als je hun dwaas bent, ben je de dwaas van iedereen en niemands vriend.

het is een native american ding, je zou nooit begrijpen waarom

ik heb geleerd pijn te eten als een zondagssnack,

marcheren naar geen deuntje, en kreeg een kraag en een hondenkoekje.

tim holland op shattuck op een romeinse feestdag...

autodidactische meester van slapeloze hallucinatie.

liefdeloze denkpil, laat me mijn eigen braaksel opeten;

leer het dansen voor de hond van mijn zus,

de moeder van mijn moeder en de aderen van mijn vader.

ze willen allemaal mijn lef op straat gooien en me erin worstelen

alsof ik niet kan verteren wat ik niet kan slikken

voor alle liefdeloze voetgangers die bloedeloze handen vasthouden.

en wanneer alleen met de dood voor de eerste keer, maar besef dat het er allemaal was

langs.

de pretparklijnen zijn niet zo goed als de in-my-head-lijnen:

dit is mijn nieuwste aflevering in mijn nieuwste serie testamenten.

ik zie mensen die te hard hun best doen om zichzelf te zijn

en wil ze lijnen gooien alsof niemand zichzelf is,

volg je lef in het verkeer.

omdat je dromen over de afstandsbediening meer waard zijn voor jou dan voor hen.

je moet me geloven, ik schreef dit met een roze pen

en mijn gezicht wordt nooit rood als ze vragen wat het betekent.

begrijp me verkeerd in je perfecte pose, terwijl plastic stoelen schreeuwen: "jouw uitmuntendheid",

je mooie, met stopverf gevulde kont.

goedgetrainde mannen leerden de liefde overal om zich heen te aanbidden;

oppervlakkigheid is behoorlijk aan het worden.

alle delen van het leven die geen geestdodende ervaringen zijn,

gooi je petje af voor degenen onder ons die op goedkope batterijen en wijn kunnen rijden.

we helpen je graag van de weg af en schrijven er een boek over.

als je stond tussen de dag dat het kleine varken de grote varkens mee uit eten nam

om ze met onvruchtbare handen op te eten

dat gedaan schreef tien miljoen woorden en bracht mijn punt nooit over.

zoals mensen die bang zijn om anders te zijn, een verschil willen maken.

de meeste nachten slaap ik alleen en ijskoud en heb geen dromen.

vanavond is anders: wakker en ijskoud, ik heb geen huid

vertrokken naar mijn parachute.

dit advies is niet voor jou, het is voor mij;

voor altijd in mijn maag.

morgen zullen ze me vergeten, want ik heb nooit geleerd om te doden voor olie, maar toen

nog een keer,

ik heb nooit geleerd stil te zitten en zal dat waarschijnlijk ook nooit doen.

voel de behoefte om deze mooie plekken te verbergen tot het sterfbed van mijn rijke man.

we kunnen niet slapen, ik kan helemaal niet schrijven in mijn kamer omdat ik daar ooit een meisje had,

en de moraal van het verhaal is...

en de moraal van het verhaal is ... (er is geen verhaal).