The Apocalyptic Theater - Sojourner

The curtain falls

Desolation and decay enthralls

Upon this horrendous scene

Somehow, a strange beauty gleams

The forceful descent slowly dawns

No caress to fall upon

This hidden portrait

A ceaseless wonder of time

We reach out and what do we find?

Not a whisper in the wind

A slither in the cracks

Not a soul on this plain

Tears of the Earth begin to rain

The tears of the earth

Desolation enthralls

Upon this horrendous scene

Failure, to fulfill our dreams

Sorrow, our hopes recede

Hatred, seemed our only path

Shadows, will ever last

Newborn rivers begin to flow

An elusive story never to be told

Into oblivion we fade

For the monumental mistakes we made

Now, the curtains, they rise

Forevermore, we watch with lifeless eyes

Het gordijn valt

Verlatenheid en verval boeien

Bij deze afschuwelijke scène

Op de een of andere manier straalt er een vreemde schoonheid

De krachtige afdaling breekt langzaam aan

Geen streling om op te vallen

Dit verborgen portret

Een onophoudelijk wonder van de tijd

We zoeken contact en wat vinden we?

Geen fluistering in de wind

Een glibber in de kieren

Geen ziel op deze vlakte

Tranen van de aarde beginnen te regenen

De tranen van de aarde

Verlatenheid boeit

Bij deze afschuwelijke scène

Mislukken, om onze dromen te vervullen

Verdriet, onze hoop vervliegt

Haat, leek ons ​​enige pad

Schaduwen, zullen ooit duren

Pasgeboren rivieren beginnen te stromen

Een ongrijpbaar verhaal dat nooit verteld mag worden

In de vergetelheid vervagen we

Voor de monumentale fouten die we hebben gemaakt

Nu, de gordijnen, ze gaan omhoog

Voor altijd kijken we met levenloze ogen