Fatal Frame - Sojourner

The lingering scent of a dying dream

Fulfillment of damnation from aeons past

The promise once broken to be kept encaged in a prison of lies

Unjustly until we meet our demise

This crimson scar will never bloom

A bloodstained tear takes the plunge from your face

Madness seeps from your mind as you slash through this realm

Despair, hatred and sadness corrode your reason

The mourning dawn shall remain out of sight

The pain refuses to subside

All those years lonely because I failed you

Never again!

The caress of the dark and the daggers that wound

Faithful to none but the endless void beneath

Piece by piece, our souls break down into shards of glass

Do not forget me and as the roots take hold, don’t let go!

It constricts and chokes the life from our bodies

The malice lurking in every crevice

Cracking the foundation of this plane

To continue as a hollow shell

Begging to be broken and released from this torment

Yet, the time is upon us

To fulfill our destiny

I feel your veins pulsate as I clench

And as the whimper of your fading life escapes your lips

The horror evokes an anguished bellow from the depths of my soul

Forgive me

The rays begin to shine through the ebony clouds

Bittersweet, as it warms my pain

I begin to howl

I reach out to your translucent silhouette and you flutter away

We exist within the very fabric of reality only as one

De aanhoudende geur van een stervende droom

Vervulling van verdoemenis van eeuwen geleden

De belofte die ooit gebroken was om opgesloten te worden gehouden in een gevangenis van leugens

Ten onrechte totdat we onze ondergang ontmoeten

Dit karmozijnrode litteken zal nooit bloeien

Een met bloed bevlekte traan springt van je gezicht

Waanzin sijpelt uit je geest terwijl je door dit rijk snijdt

Wanhoop, haat en verdriet tasten je verstand aan

De rouwende dageraad zal uit het zicht blijven

De pijn weigert af te nemen

Al die jaren eenzaam omdat ik je in de steek heb gelaten

Nooit meer!

De streling van het donker en de dolken die wond

Trouw aan niemand behalve de eindeloze leegte eronder

Stuk voor stuk vallen onze zielen uiteen in scherven van glas

Vergeet me niet en als de wortels vast komen te zitten, laat dan niet los!

Het vernauwt en verstikt het leven uit ons lichaam

De boosaardigheid die in elke spleet op de loer ligt

De basis van dit vliegtuig kraken

Doorgaan als een holle schelp

Smeken om gebroken en verlost te worden van deze kwelling

Toch is de tijd aangebroken

Om ons lot te vervullen

Ik voel je aderen pulseren terwijl ik me dichtknijp

En terwijl het gejammer van je vervagende leven je lippen verlaat

De horror roept een gekweld gebulder op uit de diepten van mijn ziel

Vergeef me

De stralen beginnen door de ebbenhouten wolken te schijnen

Bitterzoet, omdat het mijn pijn verwarmt

ik begin te huilen

Ik reik uit naar je doorschijnende silhouet en je fladdert weg

We bestaan ​​alleen binnen het weefsel van de realiteit als één