Художник (Гвозди любви) - Собаки Качалова

Немодный художник рисует на вечном холсте

Немые картинки, что тотчас смывает вода.

Помнишь ли ты, как мы жадно хотели смотреть?

А еще ты клялась ему в вечной любви, уходя навсегда.

Мы были наивны и даже в чем-то чисты,

Ведь любовь не стреляла еще в нас распятьем дорог.

Мы легко засыпали, но наши страшные сны

Бежали за нами и, настигнув, терлись у ног.

А он не вбивал в стену гвозди, не вешал холсты,

Он молча отправился в даль, улыбаясь тебе,

А мы теряли в похмелье цветы и остатки любви

И шли в никуда, ведь туда собираются все.

Когда я вернусь к картинкам на мокром песке,

И вспомню все то, что уже решил позабыть,

Мне старые раны дадут новый знак о тебе,

И заноют в руках эти ржавые гвозди любви.

Een ouderwetse kunstenaar tekent op een eeuwig canvas

Stille beelden die het water meteen wegspoelen.

Weet je nog hoe gretig we wilden kijken?

En je zwoer eeuwige liefde aan hem en ging voor altijd weg.

We waren naïef en zelfs enigszins puur,

De liefde heeft ons tenslotte nog niet beschoten met een kruisiging van wegen.

We vielen gemakkelijk in slaap, maar onze vreselijke dromen

Ze renden achter ons aan en nadat ze ons hadden ingehaald, wreven ze zich aan onze voeten.

En hij sloeg geen spijkers in de muur, hing geen doeken op,

Hij ging stilletjes in de verte, glimlachend naar je,

En we verloren bloemen en overblijfselen van liefde in een kater

En ze gingen nergens heen, want iedereen gaat daarheen.

Als ik terugkeer naar de foto's in het natte zand,

En ik zal me alles herinneren wat ik al besloten heb te vergeten,

Oude wonden zullen me een nieuw teken over jou geven,

En deze roestige nagels van liefde zullen pijn doen in je handen.