Могилам II - Слава КПСС

Он думал, знает он про всех всё,

Но на нерест, как осётр — Скуратов Малюта

Он душит сам себя своей болью

И подает себя на блюде, но мясо с кровью

Потерянный в своём мирке наивном

Вырос истеричкой, ребёнком, забытым в лифте

На грязных улицах совкового города

Выблевав совесть, впитал гордость

И думал, это Большая Медведица,

Но в это слабо верится, и ветряная мельница

Ломает ему позвонки каждый божий раз

В бессильной злобе кулаки, да, он знает: он слаб,

Но этот век — не время для любви, и он делает больно им Потом делает вид,

что всё это им по заслугам

Судьба — сука.

Либо терпи, либо вскройся, да, грубо,

Но его тоже никто не жалел

И каменное сердце — своего рода бронежилет

И он смеялся, говоря всем (всем): «Это иллюзия, друзей нет»

Вечер коротая в компании хуй пойми кого

Завтра он скажет: «Они все — дерьмо»

Да, может, так, брат, только ты же сам рад

Занырнуть с головой в этот змеиный клубок

Ну так не прячь свою улыбку злую

Я не газую, просто сбрось с себя эту шкуру

Ты убедительно так поступил (минотавр мёртв)

Ты в лабиринте и ты в нём один

Я вижу слёзы на твоих глазах, брат,

Но это злые слёзы и ты так жалел себя

Что не заметил как просрал весь ёбаный мир

Даже святое извратив

Подожги нам сплиф и попиздим о том, как на твоих похоронах (на твоих)

Я возьму тост при матери и пацанах (я скажу!)

«Он никогда никого не любил

И я не знаю почему я вообще с ним дружил»

Другие скажут, ты особенным был,

Но ты же знаешь, люди пиздят

В этой земле лежит обычный злой мальчик

Не разобравшийся нихуя

Hij dacht dat hij alles van iedereen wist,

Maar om te spawnen als een steur - Skuratov Malyuta

Hij wurgt zichzelf met zijn pijn

En serveert zichzelf op een schaal, maar het vlees is met bloed

Verdwaald in mijn naïeve wereld

Hysterisch opgegroeid, een kind vergeten in een lift

In de vuile straten van de Sovjetstad

Braken geweten, geabsorbeerde trots

En ik dacht dat het Ursa Major was,

Maar dit is moeilijk te geloven, en de windmolen

Breekt elke keer zijn wervels

Vuisten in machteloze woede, ja, hij weet: hij is zwak,

Maar deze leeftijd is niet de tijd voor liefde, en hij doet ze pijn. Dan doet hij alsof...

dat dit allemaal aan hen te wijten is

Het lot is een bitch.

Wees geduldig of open, yeah, ruw

Maar ook niemand had medelijden met hem.

En het stenen hart is een soort kogelvrije vesten

En hij lachte en zei tegen iedereen (iedereen): "Dit is een illusie, er zijn geen vrienden"

Terwijl je 's avonds weg bent in het gezelschap van een lul, begrijp dan wie

Morgen zal hij zeggen: "Ze zijn allemaal shit"

Ja, misschien wel, broer, alleen jijzelf bent gelukkig

Duik halsoverkop in deze slangenbal

Nou, verberg je slechte glimlach niet

Ik ben niet aan het vergassen, ga gewoon van deze huid af

Dat heb je overtuigend gedaan (de Minotaurus is dood)

Je bent in het labyrint en je bent er alleen in

Ik zie tranen in je ogen broer

Maar dit zijn boze tranen en je had zo'n medelijden met jezelf

Wat ik niet merkte hoe de hele verdomde wereld pissed

Zelfs de heilige perverse

Steek een splif voor ons in brand en laten we praten over hoe op je begrafenis (op je)

Ik zal een toost uitbrengen in het bijzijn van moeder en jongens (zeg ik!)

"Hij heeft nooit van iemand gehouden"

En ik weet helemaal niet waarom ik bevriend met hem was"

Anderen zullen zeggen dat je speciaal was

Maar je weet dat mensen neuken

In dit land ligt een gewone boze jongen

Niet begrijpend verdomme