Die Treuewacht - Siegfried

Das Eisen fest in einer Hand, mein Schicksal in der andern

Hässlich grinst ein fremder Mond in diese dunklen Kammern

Es flüstern tausend Zungen: Tod den Nibelungen!

Es flüstern tausend Zungen: Tod den Nibelungen!

Fern von Weib und Heimatland, in ehrbar Treu verbunden

Schütz ich hier als einsam Wacht den Schlaf aller Burgunden

Wenn Freundschaft schläft, die Treue wacht

Durch tränenreiche Stunden

Wenn Liebe schweigt, die Treue wacht

Und heilt selbst tiefste Wunden

Mein stolzes Herz wiegt zentnerschwer, ich blut aus tausend Wunden

Allein mein Wille hält mein Schwert und mich noch eng umschlungen

Es flüstern tausend Zungen: Tod den Nibelungen!

Es flüstern tausend Zungen: Tod den Nibelungen!

Das Sonnenlicht — es tröstet nicht, der Nebel hat entbunden

Seinem kühlen Kuss entspringt das End der Nibelungen

Wenn Freundschaft schläft…

Het strijkijzer stevig in de ene hand, mijn lot in de andere

Een vreemde maan grijnst lelijk in deze donkere kamers

Duizend tongen fluisteren: Dood aan de Nibelungen!

Duizend tongen fluisteren: Dood aan de Nibelungen!

Ver van vrouw en vaderland, verbonden in eervolle loyaliteit

Ik bescherm hier als eenzaam Kijkt naar de slaap van alle Bourgondiërs

Wanneer vriendschap slaapt, ontwaakt loyaliteit

Door tranende uren

Als liefde zwijgt, is loyaliteit wakker

En heelt zelfs de diepste wonden

Mijn trotse hart weegt honderd, ik bloed uit duizend wonden

Mijn wil alleen houdt nog steeds mijn zwaard vast en mij stevig omarmd

Duizend tongen fluisteren: Dood aan de Nibelungen!

Duizend tongen fluisteren: Dood aan de Nibelungen!

Het zonlicht - het troost niet, de mist is opgekomen

Het einde van de Nibelungen komt voort uit zijn koele kus

Als vriendschap slaapt...