Пистолет - Сергей Гинзбург

А ночью лаяли собаки,

А ветер гнал куда-то вдаль,

А я пришел к вам в черном фраке

Весь элегантный, как рояль.

А вы сидели на диване,

А двадцати неполных лет,

А у меня был на кармане,

А заряжённый пистолет.

А пистолет был кверху дулом

И приготовленный стрелять,

А я смотрел на вас и думал,

И решил вас убивать.

Я говорил спокойным тоном,

И, нажимая на курок.

А вы упали вниз со стоном,

А мне за это дали срок.

А на далеком Магадане

Прошло уже немало лет,

А там никто не носит фраки,

Никто не носит пистолет.

А больше я не фулюганю,

Теперь я старый и больной,

Но этот образ на диване

Всегда останется со мной.

En de honden blaften 's nachts,

En de wind dreef ergens ver weg,

En ik kwam naar je toe in een zwarte rok

Allemaal zo elegant als een piano.

En jij zat op de bank

En twintig onvolledige jaren,

En ik had het in mijn zak,

En een geladen pistool.

En het pistool wees omhoog

En klaar om te schieten

En ik keek naar je en dacht

En ik besloot je te vermoorden.

Ik sprak op een rustige toon,

En door de trekker over te halen.

En je viel kreunend neer,

En ze gaven me hiervoor een deadline.

En op het verre Magadan

Vele jaren zijn verstreken

En daar draagt ​​niemand rokjassen,

Niemand draagt ​​een pistool.

En ik dwaal niet meer af

Nu ben ik oud en ziek

Maar deze afbeelding op de bank

Zal me altijd bijblijven.