Не надо - Сергей Гинзбург

Мы гуляли с тобой, мы бродили с тобой

По аллеям тенистого сада.

Я пытался прижаться к груди молодой,

Ты шептала «Не надо, не надо».

Сад давно опустел, разошелся народ,

И стояла ночная прохлада.

И в ночной тишине отдалася ты мне

И не слышно «Не надо, не надо».

Уж два года прошло, не встречал я тебя,

Как-то парком спешил на свидание.

И услышал я голос знакомый такой

«Не надо, не надо, не надо».

Я сдержаться не смог, оглянулся назад,

Шла по парку с ребенком отрада.

Он бежал впереди, догоняла она,

И смеялась «Не надо, не надо».

Дорогая поверь, я люблю тебя вновь.

А ты шепчешь, любви есть преграда.

У ребенка другой есть хороший отец,

А таких подлецов нам не надо.

We liepen met je mee, we liepen met je mee

Langs de steegjes van een schaduwrijke tuin.

Ik probeerde me vast te klampen aan de jonge borst,

Je fluisterde "Niet doen, niet doen."

De tuin is al lang leeg, de mensen zijn verspreid,

En de nacht was koud.

En in de stilte van de nacht gaf je jezelf aan mij

En je kunt "Niet doen, niet doen" niet horen.

Twee jaar zijn verstreken, ik heb je niet ontmoet,

Op de een of andere manier had het park haast om op date te gaan.

En ik hoorde zo'n bekende stem

"Niet doen, niet doen, niet doen."

Ik kon er niets aan doen, ik keek achterom,

Joy liep met een kind door het park.

Hij rende vooruit, zij haalde in,

En lachte "Nee, nee, nee."

Lieve geloof me, ik hou weer van je.

En jij fluistert, liefde is een barrière.

Een ander kind heeft een goede vader,

En zulke schurken hebben we niet nodig.